Zo daar was ik dan weer met een “story”, het heeft een tijdje geduurd maar er was gewoon niets te melden.

Als je hier in de Dignahoeve loopt krijg je al aardig het voorjaarsgevoel, de bomen en de struiken krijgen allemaal al nieuwe blaadjes en de varens allemaal nieuwe uitlopers.

De drie Camelia struiken hebben prachtige roze bloemen gegeven en zijn al bijna uitgebloeid.

Maar wat voor mij nieuw is, en als je het groeien en bloeien van de natuur mooi vind dan is het echt prachtig, de 6 palmen (Gamarops ) die hier staan krijgen prachtige trossen met dadels.

Echt een genot om naar te kijken, het lijken net druiventrossen.

 

Ik zat in mijn kantoortje te genieten van een lekkere “cup a soup” toen er een mevrouw aan klopte om wat te vragen.

Dus ik schreeuwde meteen van “Kunnen jullie me nooit eens even met rust laten, stelletje ……………..grapje!!!!!!!!!!!

Deze mevrouw kwam even vertellen dat bij haar buurvrouw het toilet niet meer doorspoelde en aangezien ze nog al vergeetachtig werd kwam zij dat maar even vertellen, want zelf had ze daar gelukkig geen last van.

“Zegt u maar welk nummer ze woont mevrouw”, zei ik tegen haar.

De mevrouw kijkt me verbaast aan, en zei “Dat zei ik toch, ze woont naast mij!”

“Ja maar dan moet u mij toch vertellen welk nummer, want ik weet niet op welk nummer u woont “.

“ Nou ik woon op nummer.. eh nummer, nummerrrrrr, o ja op nummer……”.

 Ze noemde mij een nummer met twee cijfers en dat betekende dat het Zeelandiahoeve was, waar ik heen moest, het gebouw wat met een loopbrug aan de Dignahoeve vast zit.

Toen ik dat in mijn agenda wilde schrijven zag ik dat er voor vanmiddag al afspraken waren voor de Zeelandiahoeve, dus dat kwam goed uit.

Er stonden afspraken voor het hang en sluitwerk en ook toevallig ook het adres van de mevrouw waar het toilet stuk was.

Toen ik bij dat nummer aan belde kwam er geen mevrouw maar een meneer naar de deur toe.

Oké dat kan natuurlijk, nadat ik alle deuren en ramen gedaan had vroeg ik aan meneer of hij klachten had over zijn toilet.

“Nee hoor”, zei de beste man “Die werkt goed”.

Verder maar niet gevraagd omdat ik het idee had dat die mevrouw het echt over een buurvrouw had.

Bij het volgende adres hetzelfde verhaal, ook een man en geen defecte toilet.

Toen ik bij de derde afspraak aanbelde werd er wel door een mevrouw open gedaan, dus na het hang en sluitwerk dezelfde vraag” Heeft u klachten over het toilet, mevrouw?”

“Wat heeft dat nou met het hang en sluitwerk te maken?”, zei de mevrouw verbaast” En met mijn toilet is niks mis hoor, het enigste wat hij niet doet is automatisch doortrekken”.

“ Alhoewel als je er goed over na denkt heeft het best wel een beetje met “Hang en sluitwerk” te maken, toch?”, grapte ze er achteraan.

Nu dat was weer even lachen, maar nog steeds geen defecte toilet en mijn afspraken waren op, dus maar weer terug naar het kantoortje.

Zit ik net 5 minuten in mijn kantoor komt er heel schichtig een mevrouwtje binnen om te vragen of ik nog naar haar WC zou komen kijken.

“Aha bij u moet ik dus zijn mevrouw, op welk nummer woont u?”, vroeg ik haar.

“ Ik woon op nummer, eh op nummer, goh ik weet het even niet meneer!” zei ze stotterend.

“O maar dat geeft niet mevrouw als u uw naam even zegt, dan kijken we even in de computer op welk nummer u woont”.

“ Ik ben mevrouw, eh ik ben…”.

Dat lukte ook al niet dus zei ik maar tegen haar “We lopen samen wel meteen naar uw woning toe”.

 

Met de lift mee en volgens mevrouw moesten we op de tweede etage zijn, en ja wel ze liep zo maar naar haar woning toe, ze woonde dus in de Dignahoeve.

Toen we in de lift stonden zei ik tegen haar “ Toch wel aardig dat uw buurvrouw even langs komt om te vertellen dat uw toilet stuk is”.

“Ze zeggen dat ik dement wordt, nou poeh mijn buurvrouw zal je bedoelen, maar ze is wel aardig en we vergeten allemaal wel eens wat”.

 

Eenmaal binnen liep ik meteen door naar het toilet waar een “dampende boles” in lag en probeerde om door te trekken maar dat lukte niet.

Voor dat ik de boel uit elkaar ga halen kijk ik altijd stiekem even of het kraantje wel open staat en “verhip” die stond dicht, dus snel open gedraaid en daarna maar gauw doorgetrokken.

“ Het kraantje stond dicht mevrouw dat was alles”, vertelde ik haar.

“ Wie doet nou zo iets, begrijpt u dat nou?”, was haar verbaasde reactie.

“Hebt u soms visite gehad van kleinkinderen?”, vroeg ik.

“Nee dat niet”, was het antwoord.

“Ach, het probleem is opgelost daar gaat het toch om!”

Toen ik weg wilde gaan hield ze me tegen en vroeg “Meneer u vind het toch niet vervelend dat ik mijn nummer en mijn naam even niet wist, de mensen zeggen zo gauw dat je dement word, maar ik ben allen maar een beetje vergeetachtig af en toe”.

“Nee natuurlijk niet”, was mijn antwoord en wilde doorlopen.

“O nog èèn vraagje meneer ”Wat hebt u nu eigenlijk gemaakt, zodat de WC het weer doet?”

Groetjes, de oudjeswachter.