Het volgende verhaal is eigenlijk een vervolg op het vorige stukje, het gaat over de mevrouw die zo vergeetachtig is.

Het is woensdagochtend 10 uur, dat mevrouw ineens voor mijn neus stond.

"Moest u niet vandaag naar de dagopvang op de Dreef?", zei ik verbaast.

"Ja maar ik denk dat ze me vergeten zijn!", zei ze met een zachte stem "Zou u voor mij even naar de Dreef kunnen bellen?", was haar vraag.

"Natuurlijk doen we dat, mevrouw!", gaf ik als antwoord.

Dus "zo gezegd zo gedaan" , ik bellen!

Nadat een vriendelijke dame de telefoon opgenomen had, vroeg ik haar of ze wist waarom mevrouw…….. niet opgehaald was.

Ze wist meteen over wie ik het had en antwoordde "Ja de chauffeur had aangebeld en mevrouw had gezegd dat ze niet weg kon, omdat ze haar sleutels kwijt was en dan de voordeur niet open kon maken. En toen is hij weer weggereden!".

"O wat raar want als dat gebeurt, belt de chauffeur bij mij aan, en dan ga ik met de sleutel naar boven om haar te bevrijden. Was het soms een nieuwe chauffeur?", vroeg ik haar.

"Nee volgens mij niet!", was haar antwoord "Maar ik zal hem vanmiddag er op aanspreken!".

"Dus vandaag moet mevrouw dan maar thuis blijven?", was mijn volgende vraag.

"Ja dat is niet anders, we kunnen nu niets meer regelen voor haar", was haar conclusie.

Dus ik mevrouw weer naar haar woning terug gebracht en einde verhaal, dacht ik.

Het was bijna twaalf uur, ik was mijn brood al aan het opzoeken toen er een meneer naar binnen kwam stieren "Wijnand, ik heb je hulp nodig! Mijn buurvrouw is op haar achterhoofd gevallen en ze zit helemaal onder het bloed, is er iemand met EHBO hier in huis?", vroeg hij gejaagd.

"Ik ga met u mee", zei ik tegen hem en greep mijn verbandtrommel die in mijn kantoortje aan de muur hangt.

Wij snel naar boven getrimd via het trappenhuis, en toen we bij mevrouw binnen kwamen, stond ze aan de aanrecht.

Haar blouse was helemaal rood gekleurd van het bloed, en doordat ze maar aan haar hoofd stond te voelen waren haar handen ook helemaal bebloed.

Omdat de buurman zei dat ze op haar achterhoofd was gevallen, wist ik natuurlijk waar ik moest kijken waar ze de wond had.

Als ik dat niet geweten had, dan zou ze overal gewond kunnen zijn, zoveel bloed dat ik zag.

Eerst even plastic handschoenen aangetrokken en toen gekeken wat voor wond het was.

Ik zag al gauw dat ik er niets aan kon doen want het was een diepe snee op haar achterhoofd.

Het was zo ongeveer anderhalve centimeter breed en ik kon haar witte schedel zien, zo diep was hij.

Eerst mevrouw naar de bank geloodst, en daarna haar boekje met telefoonnummers gepakt en het nummer van de huisarts opgezocht.

Ik kreeg de assistente van de huisarts en vertelde wat er aan de hand was en vroeg meteen of de dokter langs kon komen.

"Nee de dokter kan niet langs komen, laat mevrouw maar hierheen komen", kreeg ik tot mijn verbazing te horen.

"Maar hoe wilt u dat doen? Mevrouw zit onder het bloed, ze is vergeetachtig, loopt met een rollator en is hoogbejaard, ze weet niet eens hoe ze er heen moet!", liet ik haar weten.

Maar de assistente was niet te vermurwen en bleef bij haar standpunt.

Soms kan ik dat niet begrijpen hoor, dat afstandelijke en dat de assistente bepaalt dat de huisarts wel of niet komt.

"Ja wat nu", zei de buurman "Wij  mannen kunnen haar toch niet verschonen of kunnen haar ook niet wegbrengen!".

"Nee hoor!", was mijn antwoord "We gaan kijken of er familie is die haar kan helpen!".

Dus het telefoonboekje weer gepakt.

"Nou", zei de buurman "Ze heeft nog een dochter, maar die is aan het werk, ik weet niet of we haar te pakken kunnen krijgen ze werkt bij "Martin Air!".

Dus het nummer opgezocht en gelukkig kreeg ik haar direct aan de lijn.

Ze zou meteen komen maar het zou nog wel een half uurtje duren, dus de buurman bood aan om zolang bij haar te blijven.

En inderdaad ze was binnen een half uur bij de Dignahoeve en nadat ze zich bij mij gemeld had ging ze naar haar moeder toe.

Later op de middag kwam ze samen met haar moeder, nadat ze bij de dokter geweest was, vertellen hoe het allemaal gegaan was.

De dokter had niet de wond gehecht, want dan hadden ze een gedeelte van haar hoofd kaal moeten scheren, maar ingespoten met een hechtingsmiddel.

Ik vroeg nog hoe het gekomen was, en na herhaalde keren vragen wist moeders te vertellen dat ze achterover was gevallen, en precies op de rand van haar krantenbak.

En deze was van glas dus dan is het niet zo vreemd dat het een diepe snee was geworden.

Ze had haar humor ook al weer terug, want ze vroeg aan mij "Hoe vind je mijn nieuwe hoed?", en wees naar haar hoofd waar om heen een gaasnetje was gespannen, om het verband op zijn plaats te houden.

De dochter bedankte nogmaals voor de hulp en vertelde nog dat haar moeder nu nummer 1 staat bij Brentano, dus hopelijk kan ze dan snel verhuizen.

Tja dat zeg je dan wel weer, maar dat betekent dat iemand anders plaats moet maken, en uiteindelijk is dat dan toch dat iemand anders eerst moet dood gaan, maar zo is nou eenmaal het leven.

Groetjes, de oudjeswachter.