Ik zat op mijn kantoor spreekuur te houden, toen er een mevrouw van de thuiszorg bij me kwam om hulp.

Ze zou bij een bewoonster aan het werk gaan, maar toen ze binnen kwam merkte ze al gauw dat er iets niet in orde was, het stonk naar een brandlucht.

Wat was er gebeurt! Mevrouw wilde water koken voor een bakje thee en met het idee dat ze de ketel op het gas zette, had ze niet een ketel op het vuur gezet maar haar waterkoker.

Tja, een ketel is wel een waterkoker, maar een waterkoker is geen ketel!

Deze mevrouw heb ik al een paar keer opgeraapt omdat ze was gevallen en niet zelf meer kan opstaan, en al een aantal keren haar voordeur moeten openen. Ze kwam dan weer bij me dat ze haar sleutels kwijt was. Als je dan met haar mee liep om aan de buren haar sleutel te vragen, die hebben voor noodgevallen een extra sleutel, dat wordt hier enorm gepromoot door mijn collega van de SWO, om met je buren een voordeur sleutel uit te wisselen, dan hingen haar sleutels gewoon in haar voordeur.

Dan bleek dat ze hem niet open kreeg doordat ze verkeerde kant opdraaide, voordat ze dan bij mij was wist ze dat niet meer, en suggereerde maar dat ze haar sleutels kwijt was.

De kinderen zijn dan ook hard bezig voor een verzorging tehuis, maar het is het bekende liedje "er is geen plaats"!

Even weer terug naar de thuishulp. Ze vroeg of ik het gas wilde afsluiten want ze kreeg de kraan niet dicht.

Toen ik in de woning aan kwam stonk het naar gesmolten plastic, van de waterkoker was maar weinig meer over. Het gasstel zat er helemaal onder en ook lag er gesmolten plastic op de grond, en de snelkoker, tenminste wat er van over was, stond als een zielig creatuur over de gaspit heen gezakt. "Goh, mevrouwtje wat hebt u nu gedaan?", vroeg ik haar.

Ze keek me heel verdrietig aan, deed haar handen voor haar gezicht en schudde met haar hoofd. Mevrouw had gelukkig nog wel zelf het vuur uitgezet, maar dat wist ze niet meer!

Ze dacht dat ze haar zoon gebeld had, want die zou vanmorgen langs komen, ze wist het niet meer!

En geloof me, het went niet als je deze mensjes ziet tobben in hun eentje.

Soms zie je ze dwalen door het gebouw. Als niets zeggende figuurtjes die zo eenzaam lijken, wezenloos voor zich uitkijken, niet wetende dat het ochtend, middag of avond is.

Ze heeft in ieder geval twee geweldige zoons, die proberen haar het nog zo aangenaam mogelijk te maken, maar dan nog zijn deze mensen erg eenzaam.

Nadat ik de gaskraan had dicht gedraaid ben ik naar beneden gegaan, om op de computer het telefoonnummer van een van de zoons op te gaan zoeken.

Terwijl ik daar mee bezig ben zie ik een zoon van haar het gebouw binnen komen en wenkte hem. Ze had inderdaad haar zoon gebeld, en na beraad met zijn broer hadden ze maar besloten om het gastoestel helemaal weg te halen, want gekookt werd er toch niet.

 

Na het spreekuur ging ik vuil ophalen.

Ik liep met kar op de vierde etage, toen er een meneer in de verte stond te zwaaien naar me.

Toen hij mijn aandacht had, wenkte hij me om naar hem toe te komen.

Het was een meneer die pas een paar dagen geleden hier was komen wonen.

"Zo meneer, al een beetje gewend?", vroeg ik monter.

Voor dat ik antwoord kreeg kwam er een diepe, heel diepe zucht van deze man.

Hij stond me nietszeggend en wezenloos aan te kijken en zei tegen me "Ik weet het niet meer! Ik voel me zo leeg! Weet u het, hoe laat het is? Mijn ogen zijn niet goed meer, ik kan niet eens klok kijken. Mij  hoofd is leeg, echt ik weet het allemaal niet meer!".

"U moet waarschijnlijk bijkomen van de verhuizing meneer, maar ik denk dat het allemaal wel goed komt! Het is niet niks om op deze leeftijd te verhuizen", probeerde ik hem een beetje op te vrolijken.

"O, dat weet ik niet hoor ik heb vannacht ook raar gedroomd. Ik stond hier aan de reling en sprong van vier hoog naar beneden. Ik was vergeten dat ik niet meer op de begane grond woonde. Ook liggen er overal briefjes op tafel, waar ik allemaal nog naar toe moet. Die heeft mijn dochter neergelegd, er staan grote koeienletters op, maar als ik dan weer even later het weer vergeten ben, ga ik maar weer kijken. Ook hebben een paar aardige bewoners me geholpen. Toen ik op een ochtend wakker werd, ik weet niet welke ochtend meer, wilde ik even mijn tuin inlopen en liep de deur uit, in mijn onderbroek en op mijn sokken en trok toen zonder na te denken de deur dicht. Daar stond ik dan! Het was denk ik nog vroeg in de morgen er was niemand te zien. Toen ben ik met de lift naar beneden gegaan en heb een tijdje daar rondgelopen, totdat ik eindelijk iemand  tegenkwam. Ze vroegen meteen of ik hulp nodig had. Nadat ik verteld had wat er gebeurt was, vroegen ze of ik kinderen had, die ze dan konden bellen. Op dat moment kon ik niet op de naam komen en na hevig nadenken wist ik nog wel een straatnaam, geloof ik. Ze namen mij mee naar hun woning en pakten het telefoonboek en gingen aan het zoeken. Iedere keer als ze die straat tegen kwamen zeiden ze de naam die er bij stond. Na een poosje was er een naam die me bekent in de oren klonk. Nou zeiden ze dan gaan we die gewoon proberen. Dat ging natuurlijk een paar keer mis, maar op een gegeven moment was het raak, het was de man van mijn dochter die hem opnam. Gelukkig hadden die een reserve sleutel en kwam mijn dochter mij ophalen om weer naar mijn eigen woning te gaan", eindigde de man zijn verhaal.

Als raad gaf ik hem, dat hij gewoon overdag naar beneden moet gaan en s`morgens in de grote zaal koffie gaan drinken om zo met de mensen in contact te komen.

"Ja maar hoe kom ik te weten hoe laat het is?", was zijn vraag.

"Om tien uur in de morgen", zei ik tegen hem.

"Nee ik bedoel, ik kan geen klok kijken!", zei hij een beetje verstoort.

Op dat moment kwam de buurvrouw langs, zij gaat regelmatig koffie drinken in de grote zaal.

"Misschien wil uw buurvrouw even op het belletje drukken als ze naar beneden gaat?", was mijn voorstel en meteen een vraag aan de buurvrouw.

Ik heb verder niet vernomen of dit nu het geval is of dat de buurvrouw dat überhaupt wil.

Meneer zit wel regelmatig beneden op het bankje op het plein en zit dan wezenloos voor zich uit te kijken, de mensen die langs komen spreken hem wel aan, zo gaat dat hier, de mensen zijn erg sociaal, maar als je dan iedere keer hetzelfde verhaal afsteekt….. dan stompen de mensen toch af.

Het lijkt er op dat de man totaal geen hobby heeft en geen interesse toont in een ander!

Ja, als je dan ineens van een beneden woning in een etage woning vier hoog terecht komt, dan zit je volgens mij op een "eiland". Ik denk dat deze meneer het hier nog moeilijk gaat krijgen.

 

Groetjes, de Oudjeswachter.