Het begon al dat ik opgehaald zou worden door mijn chef, om een foto te laten maken voor een identiteitsbewijs ( goh wat een rot woord om te typen ), we moesten naar het nieuwe kantoortje bij Kostverloren hof.

Samen met mijn twee andere collega's, Sam en Moos, o nee ik ging geen mop vertellen, ik bedoel Moos en Bugun, had de fotograaf een hele toer om dat spul goed op de foto te krijgen.

Wat wil je, drie van zulke knappe koppen!!!!!!  Hahahahahaha.

Onze nieuwbakken chef  Simon ging staan, grote grijns op zijn face, en klaar in èèn keer, hoe is het mogelijk!!!

Nadat het klussie was geklaard, werden we weer netjes terug gebracht naar onze werkplek.

Ik was nog maar net mijn kantoortje binnen, of er stond al een mijnheer achter me, met de vraag "Bent u de huismeester?".

"Ja, ik ben de huismeester", bevestigde ik.

"Ik ben huisarts en een patiënt van mij heeft gebeld, maar ik kan niet binnen, ik denk dat meneer niet open kan doen. Hebt u een sleutel?", vroeg hij.

"Nee ik heb geen sleutel van de woning, maar we kunnen even bij de buren gaan vragen!", zei ik tegen hem.

Toen we in de lift stonden dacht ik, deze meneer woonde hier nog maar een half jaar en was heel erg op zichzelf, dus dat een buur de sleutel zou hebben was maar een kleine kans, maar goed eerst even checken.

Geen sleutel bij de buren dus, wat nu.

"Ik ga even in mijn computer kijken of er een contact persoon is", en trimde door het trappenhuis naar beneden.

Inderdaad er was een contact persoon maar, die was niet thuis, helaas!

Nog bij mijn collega van de SWO geïnformeerd, of ze nog andere telefoonnummers had, nee dus!

Daarna weer naar boven gesjeesd naar de 4^e etage, de liften waren bezet dus weer trimmen.

Toen ik boven aankwam dacht ik misschien is de balkondeur bij meneer open, dus bij de buurvrouw aangebeld, die was thuis gelukkig.

"Mag ik even bij u over het balkon, mevrouw? Ik moet even bij uw buurman kijken.", vroeg ik haar.

"Ja, dat is goed hoor!", zei ze, en ik stierde meteen door, met de huisarts in mijn kielzog.

Maar helaas de balkondeur zat ook op slot! Wat nu!

De huisarts opperde dan maar een ruit inslaan, want we weten niet hoe de situatie van meneer binnen is.

Tja, een idee maar aan de voorkant is het draadglas, kan je wel een ster in slaan maar verder kom je niet, en aan de achterkant is het dubbelglas, of dat lukt!

Ik weer naar beneden getrimd en een baco uit mijn werkkast gehaald, kan ik lekker mee slaan dacht ik.

Een doek om mijn hand heen gewikkeld, de huisarts hield nog een tuinstoel er voor, voor rondvliegend glas.

Drie keiharde klappen, een hels kabaal maar zelfs geen ster in het glas.

Ondanks het enorme kabaal kwam er nog steeds geen reactie van binnenuit.

"Dit duurt te lang!", zei ik tegen de huisarts en hij beaamde dat.

Ik pakte mijn mobiel van mijn broekriem en belde 112, een vrouwenstem vroeg wat ik wilde "Brandweer, politie of een ambulance?"

"Doet u mij maar de brandweer!", antwoordde ik.

Krijg de brandweer aan de lijn, de situatie uitgelegd en men stuurde een kleine auto voor assistentie.

Nou dat werkte!!!!!

Nog geen 10 minuten later "Ta tu, ta  tu, ta tu", in de straat, een klein brandweer autootje voor de deur en daar sprongen 6 man uit, in vol ornaat.

De èèn met een stormram, de ander met een breekijzer, de volgende weer met een koffer, maar…….. nog geen twee minuten later waren we binnen.

In het gebouw was er natuurlijk enige consternatie, de mensen dachten aan een brand (hoe komen ze daar toch bij?), maar mijn collega van de SWO suste de boel een beetje.

Samen met de huisarts naar binnen, hij dook eerst de keuken in, ik liep de huiskamer in en door naar de slaapkamer en ja, daar lag meneer naast zijn bed op de grond.

Meneer leefde gelukkig nog wel, maar lag verdwaast naast zijn bed, met alleen een hemd aan.

De dokter die via de douche de slaapkamer binnen kwam, ging de man onderzoeken en constateerde al snel dat de beste man, al zijn medicijnen van die dag ineens had ingenomen, hij was totaal versuft.

Had voor dat hij de dokter belde nog geprobeerd naar het toilet te gaan, maar dat was volledig uit de hand gelopen.

Alles was "poep" om het maar netjes te zeggen, het toilet zat er onder, de vloer in de badkamer, de vloerbedekking in de slaapkamer, het bed en meneer zelf!

Een brandweerman met zijn EHBO koffer vroeg aan de dokter "Zullen we hem even op bed leggen?".

"Ja dat is goed, maar er moet eerst even een schoon onderlaken op bed en de man moet even een broekje aan", antwoordde hij.

Terwijl ik de kast open trok om een schone onderlaken en een onderbroekje te pakken, deden twee brandweermannen plastic handschoenen aan, om daarna het onderlaken eraf te trekken.

Het schone werd erop gelegd en meneer ongewassen in zijn broekje gehesen,  en op bed gelegd, èèn van de brandweermannen maakte de opmerking "Goh komt een paar jaartjes bij de thuiszorg toch nog van pas!"

"Heeft u ons nog verder nodig dokter?", vroeg èèn van de mannen, na dat de dokter bevestigde dat ze wel konden gaan en nadat we ze bedankt hadden, vertrokken ze weer.

Ze waren nog maar net vertrokken of meneer zei tegen de dokter dat hij moest plassen.

Omdat de beste man niet kon staan of lopen, vroeg de dokter mij om even te helpen om hem tussen ons in naar het toilet te dragen.

Wij hem samen uit zijn bed gehesen, en stapje voor stapje ging het richting toilet, opeens deed meneer niets meer en bleef stokstijf staan.

Ik schrok me rot, dacht bij me zelf die is niet meer!

Maar de dokter begon hem heen en weer te schudden "Hallo wakker worden, we gingen naar de WC, meneer!"

De beste man was gewoon tussen ons in aan het slapen, zo suf was hij.

Toen de man weer een beetje bij zijn positieve was, gingen we weer stapje voor stapje verder en de tussendoor even schudden en roepen "Wakker blijven!!!!".

Ineens zei de huisarts "O zo kan het ook!", ik begreep niet wat hij bedoelde en keek hem aan en zag dat hij naar beneden keek, ik dus ook, meneer stond gewoon in zijn broek te plassen, maar door de opmerking van de dokter stopte hij weer.

Toe we eindelijk in de douche waren aangekomen, zagen we pas hoe vies het was bij het toilet en de dokter merkte op "Nou daar kunnen we meneer toch ook niet op laten zitten!", en trok meneer zijn broekje naar beneden en zei "Plas zo maar, meneer!"

Daar stonden we dan, te wachten totdat meneer ging plassen, gewoon over de douchevloer.

Aangezien niemand zijn plasser vasthield, bleef ik goed opletten welke kant de straal zich zou richten en automatisch deed ik een paar passen achteruit.

"Wat doe jij nu?", zei de dokter die bijna zijn evenwicht verloor.

Op een antwoord hoefde hij niet te wachten, gelukkig had ik die twee stappen gedaan, want anders had ik echt voor "pispaal" gestaan.

Na dit karwei weer terug gestiefeld, met nog een paar keer meneer tot zijn positieven gebracht, en hem weer op bed gelegd.

"Pak jij nog een schoon broekje!", zei de dokter "Dan verschonen we hem nog een keer, voor wat het waard is!".

Nadat deze klus ook weer geklaard was, ben ik weer naar beneden gegaan om een paar belletjes te plegen.

Mijn chef gebeld of ik het timmerbedrijf dat voor ons werkt de opdracht mocht geven om de voordeur te laten repareren, want het was aardig gesloopt.

Hij zou de bon maken, en ik de timmerman gebeld, die zou dezelfde middag nog de deur repareren.

Via de SWO kreeg ik te horen dat er iemand van de GGD zou komen, want er moest nog het èèn en ander schoongemaakt moeten worden.

Even later kwam de huisarts bij mij om te zeggen dat hij om 5 uur nog even bij meneer kwam kijken, maar hij vroeg zich af of hoe hij binnen moest komen!

"Ik zou kunnen zoeken bij meneer in huis, of er een sleutel is", opperde ik.

"O, dat zou mooi zijn, zou u de sleutel als u naar huis gaat, bij mij in de brievenbus kunnen gooien?", vroeg hij.

Het bleek dat hij vlakbij in de buurt woonde, dus dat kon ik op zijn minst doen.

Daarna heb ik nogmaals geprobeerd om de contactpersoon van meneer te bellen, die was gelukkig nu wel thuis.

Hij zou binnen een kwartier bij meneer kunnen zijn, en zou voor mij een sleutel opzoeken voor de huisarts.

Ook vroeg ik aan deze meneer of hij de balkondeur van het slot af wilde halen, zodat als het nodig was, we via de woning van de buurvrouw over het balkon naar binnen konden, hij zou het regelen.

De timmerman kwam inderdaad vrij snel, en met het idee dat alles weer goed geregeld was, ging ik weer tevreden naar huis, en bracht de sleutel nog even bij de huisarts zijn praktijk.

De volgende ochtend tijdens het spreekuur kwam er een onbekende vrouw mijn kantoor binnen.

Ze stelde zich voor als een mevrouw van de GGD, en kwam voor de meneer die gisteren in de problemen kwam, maar meneer kon niet opendoen.

"Nu dan moeten we maar via de woning van de buurvrouw gaan!", zei ik "Tenminste ik hoop dat de vriend van meneer de balkondeur ontsloten heeft".

Gelukkig had hij dat inderdaad gedaan en ik kon via de balkondeur de voordeur open doen en mevrouw kon naar binnen.

Het stonk vreselijk in dat huis en in het loopje kwam ik meneer tegen in zijn hempie en broekie, ook nog helemaal onder de "poep".

"U bent pas de eerste de bij meneer komt?", vroeg ik verbaast.

"Ja", zei ze "Ik kom de situatie inschatten, ik heb al een boek vol van meneer".

"Maar dat bedoel ik helemaal niet", antwoordde ik "De beste man zit al van gisterenmiddag in de "shit!".

Je zal maar in je eigen ontlasting moeten liggen en je niet kunnen schoonmaken!, dacht ik bij mezelf

"O, maar dan kan ik de situatie goed bekijken, als alles weer helemaal schoon is dan wordt dat allemaal veel moeilijker!", zei ze gewoontjes.

Ho, Wijnand niet mee bemoeien verder, dacht ik, en ben weer naar mijn kantoortje gegaan.

De dag daarna kwam mevrouw van de GGD nogmaals langs en bevestigde dat alles weer lekker schoon was, dat meneer van nu af aan elke dag controle kreeg en een pillendoos met dag en uur aanduiding voor zijn medicijnen.

Ze vond nog wel dat de situatie een beetje uit zijn verband getrokken was, dat het nogal mee viel.

Maar het zal je maar gebeuren dat je zo hulpeloos bent, en een ieder de dokter, de brandweerman, de huismeester, de timmerman, mijn collega van de SWO hebben alleen maar hun plicht gedaan om te helpen.

En deze meneer voelt zich alleen nog maar verdrietiger omdat het hem is overkomen, wat kun je daar in hemelsnaam overdreven over doen!

Groetjes, de Oudjeswachter.