Met sommige mensen is het moeilijk om een band op te bouwen…….

Hier op de Dignahoeve woont een persoontje dat in zijn leven al heel wat tegenslagen heeft gehad.

In het begin had ik ook veel moeite met hem, hij had een heel grillig karakter gekregen en de ene keer was hij aanspreekbaar en de andere keer gewoon onuitstaanbaar!.

De eerste maanden probeerde ik het op een rustige nette manier het lukte maar niet, maar ik wilde toch op een of andere manier contact met hem krijgen.

Doordat hij zo grillig was gebeurde het nogal vaak dat hij met zijn scootermobiel tegen de deur aan botste en de handgrepen eraf ramde, of hij kwam met een rotvaart aan racen, Nicki Lauda was daar nog heilig bij, en vlak voor de oudjes afremde met een blik in zijn ogen van ik ga ”scoren!”.

Dat kon toch eigenlijk niet en was toch best wel gevaarlijk, dus ik contact gelegd met een persoon van de thuiszorg, die beaamde dat het een  probleem is en dat met hem al een paar keer had besproken maar vooralsnog geen resultaat.

Op een mooie warme doordeweekse dinsdag(?) was ik bezig met vuil ophalen en reed met mijn vuilkar door de gang. En ja hoor daar kwam meneer aan scheuren op zijn scooter!

 Je hebt van die dagen dat je erg goed gemutst bent en dan doe je ook wel eens gek,  toen ik hem aan zag komen deed ik net of ik schrok, zette in paniek mijn kar tegen de muur en ging gauw op het randje zitten met mijn benen omhoog.

Hij zag dat en ging plat op zijn scooter liggen om zogenaamd nog meer vaart te maken, “Zeg èh Boudewijn ken je niet uitkijken, de volgende keer nou dan…..  ha ha ha”, gekscheerde hij.

Aan het einde van de gang hoorde ik hem nog lachen.

Ik weer verder met mijn werk en bij de laatste woning mijn kar omgedraaid om weer terug te gaan, en daar kwam Nicki weer aan en zat “Toet, toet, toet” op zijn scooter, ik gauw mijn kar dwars in de gang en met mijn rug naar hem toe en hoorde achter mij dat hij met zijn stem “iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii” deed, hij was zogenaamd hard aan het remmen.

“Hè rustig Nicki Lauda” zei ik tegen hem, en hij weer,  ”ik heet geen Nicki hoor Boudewijn”, en ik daarop weer, “ik heet geen Boudewijn hoor Nicki”, en lachend vervolgde we allebei onze weg.

Een paar dagen later zou onze “Nicki” op vakantie gaan, maar hij had hakkenpech aan zijn schoen en aangezien het een speciale schoen betrof kon dat niet meer op tijd gerepareerd worden, kwam hij bij mij op kantoor met de vraag ”Hoi Boudewijn kun jij die hak er voor mij weer aanzetten?”

“Zo daar vraag je nogal wat, ik kan het alleen proberen met secondelijm”.

Wat ik later begrepen heb, heeft het nog gehouden had ook.

Sindsdien zijn de deuren heel gebleven en heb ik nog geen commentaar van andere mensen gekregen dat onze coureur nog een gevaar op de Dignahoeve was, dus nu maar hopen dat het zo blijft. Gewoon een beetje kinderlijk en grappig met hem omgaan dat vind hij prachtig, dan doen we dat toch!!!!

De Oudjeswachter.