Voorafgaand dit verhaal wil ik een ieder die mijn verhaaltjes leest er op attenderen dat het niet alleen leuke of spannende story`s zijn maar ook verdrietige verhalen.
Het is nog steeds mijn doel om te proberen te vertellen wat huismeesters zouden kunnen beleven of meemaken.
Het is echt niet alleen maar” Koffie drinken en koekies eten”, zoals dat wel eens in de volksmond wordt gezegd.
Vaak ben je ook op geestelijk gebied bezig.
Ik ging naar een bewoonster om de cv bij te vullen en terwijl ik bezig was stond ze in de keuken en wenkte me, “Wijnand kom even, als je wilt, ik moet je wat vertellen”.
“Jongen, weet je ik was bijna dood geweest, ik dacht echt dat ik het niet meer zou redden”.
“De mensen in het ziekenhuis dachten het ook, het is gebeurd met haar”.
“De medicijnen die ik had gekregen, penicilline, hadden een totaal verkeerde uitwerking op mij, ik kreeg het steeds benauwder en onder weg naar het ziekenhuis dachten ze dat ik het niet zou halen en ik zelf dacht ook het is afgelopen”.
“Ze hebben me op het nippertje kunnen redden”.
Deze mevrouw had èèn week geleden haar man begraven en was daar natuurlijk nog heel verdrietig over en had daarvoor ook medicijnen gehad.
“Je weet toch Wijnand dat mijn man zo pas overleden is, ja hij is 94 geworden, maar toch”.
“Je bent in ene wel heel erg alleen als je 65 jaar getrouwd bent geweest”.
“Maar ik ben geen kniezer hoor we gaan gewoon door, ik ga beneden kaarten en ook gezamenlijk eten op dinsdag en vrijdag”.
“Ik moet gewoon bezig zijn dan gaat het wel, elke dag iets dat houdt je dan in de weer”.
Dan zie je dat hoopje op de stoel zitten in haar keuken, haar gezicht heel erg vermoeit, wallen onder haar ogen, hele blauwe handen en diep voor over gebogen.
Als ze dan even op adem moet komen wil je wat troostende woorden zeggen.
“Goh mevrouw dat valt inderdaad niet mee, maar hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze samen 65 jaar door het leven zijn gegaan”.
“O dat besef ik ook wel, we hebben samen van het leven genoten, lang gezond geweest en lief en leed gedeeld, maar weet je ik heb vorig jaar ook al mijn dochter verloren, ze is verbrand”.
“Toen ze haar hadden gevonden was het nog maar zo`n hoopje, en nu ben ik helemaal alleen”.
“Haar woning was helemaal uitgebrand en ze hadden haar meegenomen voor autopsies, als of daar nog wat aan te onderzoeken viel”.
“Waarom krijgt de een zoveel leed en de ander niet, ach ik moet niet zo zeuren ik heb ook veel gelukkige jaren gehad”.
En zo hebben we nog een tijdje zitten babbelen (bij elkaar ongeveer 1 1\2 uur), mijn cv bijvul schema in de war, maar het mensje had het hard nodig.
Maar wat ik nooit had kunnen vermoeden is dat dit verhaal later op de dag op een hele vervelende manier een vervolg kreeg.
Een tijdje geleden heb ik een verhaaltje geschreven over het mevrouwtje dat stemmen in haar hoofd heeft en waarvan de rollator stuk was.
Nu bij dat mevrouwtje moest ik ook de cv bijvullen, maar als laatste bewaart omdat ik dat combineer met iemand van de thuiszorg zodat die haar dan kan voor bereiden en bezig houden.
Dit liep helemaal anders dat we wilden, ze was in een totale verkeerde bui en is namelijk de beneden buurvrouw van het vrouwtje, die haar man verloren was.
En zoals jullie wel weten kregen de bovenburen overal de schuld van, zo ook nu weer.
Triest heel triest, zoals dit mensje te keer ging en ze weet niet eens wat ze zelf allemaal doet, denk ik.
“Zie je wel dat ik gelijk heb ze is een” kreng” een “heks”, ze had ook nog wat andere scheldwoorden maar die hou ik maar voor me het was niet aan te horen zoals ze schreeuwde.
“Nou heeft ze ook nog haar man vermoord, ik zal haar wel eens een kaart sturen en de waarheid vertellen”.
Wat ik niet zo gauw krijg maar nu toch wel ”kippenvel en koud”.
De man van de thuiszorg moest alle zeilen bij zetten om haar wat rustiger maken, ik heb bewondering voor deze mensen gekregen in het laatste half jaar, en zei tegen haar “maar mevrouw als u dat doet dan verlaagt u zichzelf ook en kom ik u ook niet meer verzorgen”.
Ze wil alleen maar door hem verzorgd worden , dus heeft hij best wel een beetje macht over haar, en ze werd gelukkig wat rustiger.
De man van de thuiszorg moest weer verder, dus liet ons weer samen achter.
Het ging wel goed toen ik aan het bijvullen was, we hadden zelfs nog een klein praatje onder het bijvullen, totdat ik weer klaar was en weg wilde gaan.
En daar begon het weer ”en nu zal ik wel weer aan de beurt zijn, ze heeft het op mij gemunt zeg ik je, ze zal mij ook wel krijgen dat “kreng”.
Deze mevrouw staat ook op de lijst voor een verzorgingstehuis en staat daar momenteel als tweede , en het wordt natuurlijk hoog tijd dat ze daar heen kan, maar ja hoe lang duurt dit nog?
Toen ik na deze toch wel indrukwekkende dag naar huis fietste besefte ik dat je dan toch maar boft als je gezond bent en maar zoveel mogelijk moet genieten van het leven, het is dan wel een klassieke uitdrukking maar toch, het is echt wel zo.
Groetjes, de oudjeswachter