Rond Kerstmis heb je vaak allerlei kerstverhalen of films, droevige of leuke films die altijd wel weer een goed einde of happy end hebben.
Het verhaal wat ik nu schrijf is wat jezelf nooit van je leven hoopt mee te maken, omdat het sowieso geen leuke levenservaring is, maar ook omdat iedere keer het gebeurde rond de kerst was! En zeker niet goed afgelopen is!
Het verhaal had ik ook voor de kerst geschreven, maar het leek me niet verstandig om nou zo een zwaarmoedig verhaal voor de feestdagen door te sturen.
Alhoewel de mevrouw die het meegemaakt heeft was blij dat ze het eindelijk aan iemand vertelt heeft, en omdat ze ook geen familie meer had om het aan te vertellen, en omdat ze het gewoon niet kon!
Omdat mevrouw het aangaf dat ze dit voor het eerst iemand vertelde, heb ik voor het eerst gevraagd of dat ik het verhaal op mocht schrijven om via de e-mail door te sturen naar andere mensen.
Nadat ik uitgelegd had, dat ik mijn belevenissen opschrijf en dat aan collega's en kennissen doorstuur via de computer, vond ze het een goed idee, want ze hoefde haar verhaal maar èèn keer te vertellen en toch had ze dan het gevoel dat er mensen haar leed deelde, de pijn die ze al jaren meesleepte en maar niet kon uiten met iemand anders.
Maar ze zei gedecideerd dat ik nooit maar dan ook nooit haar naam mocht bekend maken, aan niemand! "Want Wijnand nu wil ik er echt over praten maar daarna nooit meer, laat staan dat er nog andere mensen bij me langs komen en me hun medeleven willen tonen, dat wil ik echt niet"!
Nadat ik haar beloofd had haar naam voor altijd te verzwijgen, begon ze haar dramatische en zeer trieste verhaal.
"Wijnand voor het allemaal misging was ik een gelukkig mens", begon ze "Ik had met mijn man samen èèn zoon.
Maar ondanks we alleen hem hadden waren we gezegend met deze fantastische man, hij was geweldig voor ons! Hij was super handig en deed alles, we hoefde maar te kikken en het kwam voor elkaar.
Toen hij 25 was ging hij trouwen en zijn vrouw was ook echt een geweldige meid voor ons en net zo handig als hij, dus het was super we hadden niets te klagen. Twee jaar na hun trouwen kwam er een kleine meid bij, en zoals bij ons ook maar èèn kind, maar we waren gelukkig allemaal gezond en konden het heel goed met elkaar vinden! Tot zo een twintig jaar geleden, het was vreselijk, sloeg het noodlot toe!".
Ze stopte even met praten, haar ogen werden vochtig en ze moest even slikken voordat ze weer verder kon.
"Het was drie dagen voor de kerst, mijn man en ik logeerde vanwege de feestdagen en paar weken bij onze kinderen, dat mijn schoondochter iets was vergeten met boodschappen doen voor het eten. En zoals mijn zoon altijd was", zei hij meteen "Ik ga het wel even halen op de fiets, ik ben zo weer terug".
Het winkelcentrum was maar 5 minuutjes bij zijn woning vandaan, dus met een kwartiertje zou hij weer terug zijn. Terwijl we aan de koffie zaten hoorde we buiten sirenes van politie en ziekenauto, maar reageerde daar niet op, ach het gebeurde wel meer.
Maar een half uur later was mijn zoon nog niet thuis. "Misschien is hij wel bij een ongeluk aan het helpen", zei mijn schoondochter "Hij heeft tenslotte zijn EHBO diploma", en schonk nog een koffie in. Toen ze daar mee bezig was ging de bel ."He, heeft hij soms zijn sleutel vergeten?", zei ze en ging naar de voordeur.
Terwijl ik met mijn kleinkind aan het knutselen was, hoorde ik ineens een doordringende gil en rende naar de gang en zag mijn schoondochter gillend in elkaar zakken, ze werd nog net opgevangen door èèn van de politieagenten die voor de deur stonden. Niet begrijpend wat er aan de hand was keek ik de agenten verdwaasd aan. "Hij is dood!", jammerde mijn schoondochter "Paul is dood, ze hebben hem dood gereden, mamma!", snikte ze het uit en zakte bewusteloos in elkaar.
Weer keek ik verdwaasd naar de agenten, "Maar wat is er toch gebeurt met Paul?", vroeg ik aan ze. "Laten we eerst uw dochter even naar binnen brengen, mevrouw!", zei een van de agenten. Nadat ze mijn schoondochter op de bank hadden gelegd, vertelde de agenten wat er was gebeurt.
Een dronken automobilist had Paul aangereden en hij had de botsing niet overleefd, we zaten helemaal verdwaasd de agenten aan te staren totdat mijn schoondochter met een gil weer bijkwam en ons weer tot de realiteit bracht, en bij ons allemaal intens verdriet bracht. Verstoort werd het gelukkige leventje in èèn knal!. Nooit zal het meer hetzelfde zijn!. Vanwege de komende feestdagen, wat voor ons ver weg was, konden we hem pas na de Kerstdagen begraven".
Ze stopte weer even met praten en dikke tranen biggelde over haar wangen, en ik kon ook geen woorden vinden om haar te troosten, dus er was even een stilte.
Nadat ze haar tranen weer gedroogd had met een zakdoekje, pakte ze het verhaal weer op.
"Mijn schoondochter en de kleine meid hadden zich daarna weer redelijk goed herstelt, en kwamen heel veel bij ons en zo langzamerhand ging het alledaagse leventje weer verder, tja wat moet je anders. Maar het was niet het laatste, onze lieve heer had nog meer in petto voor mij, als ik het zo mag zeggen. Het was drie jaar later en zoals gewoonlijk zouden we de Kerst weer samen doorbrengen, dat waren we verplicht aan onze zoon, man en vader en wij vonden daar onze troost in. Dit jaar zouden wij het bij ons vieren en twee dagen voor Kerst was de bedoeling dat Angela en Carola bij ons zou komen. Zoals ik al zei 'de bedoeling', want het is er nooit van gekomen!".
Dit werd op zo een venijnige manier gezegd dat ik er kippenvel van kreeg en het leek of het steeds kouder werd in haar huisje, je zou haast denken…….!!!!!
Ze ging weer verder met haar verhaal "Ze zouden om ongeveer 10 uur, dus koffie tijd bij ons zijn maar ze waren te laat. "Ach ze zullen wel in de file staan", zei mijn man.
Om 11 uur waren ze er nog niet, ik weet niet waarom maar ik voelde me ineens vreselijk moe en beroerd en begon steeds onrustiger te worden. Het werd steeds later en later.
Opeens zag ik uit mijn ooghoek een politiewagen voor het huis parkeren, het angstzweet brak me uit en ik had het gevoel van misselijkheid en werd duizelig.
De portieren van de politiewagen gingen open en er stapte twee agenten uit en ik gilde "Nee niet weer, alstublieft niet weer!". Mijn man reageerde verbaast "Wat is er vrouw?", en meteen ging de bel, het ging me door merg en been. Ik kon gewoon niet opstaan mijn benen lieten me in de steek en mijn man ging naar de voordeur. Met mijn laatste beetje wilskracht hees ik mijzelf uit de stoel en strompelde achter mijn man aan, hij deed de deur open en daar stonden ze weer "twee politieagenten". Het enige wat ik hoorde waren flarden van woorden "Ongeluk….zwaargewond…… ziekenhuis", en toen, werd koud om me heen en donker. Toen ik weer bijkwam zag ik het asgrauwe gezicht van mijn man boven mij en wist dat het foute boel was. Met tranen in zijn ogen begon hij te vertellen "Ach mijn lieve schat er is iets ergs gebeurt! Angela en Carola hebben een ongeluk gehad. Angela is zwaargewond en Carola", hij begon te stotteren en kon het bijna niet zeggen, "Maar Carola is, is dood!", schreeuwde hij het uit en klemde zijn armen om me heen".
Mevrouw stopte weer met praten en wreef met haar zakdoek haar ogen droog.
En weer kwam er die stilte, die ijzige stilte en ik kreeg het nu echt koud en wist ook niets te zeggen, was ik maar op een andere plek van deze aardbol, dacht ik bij mezelf. Ik wist me geen raad meer, maar wat ik wel wist dat is dat ik moest blijven luisteren, ze had mij uitgekozen om eindelijk maar ook eindelijk haar hartje te luchten van al het onrecht wat haar aangedaan was, helaas was dat nog niet alles. Toen ze zichzelf weer een beetje hervonden had vertelde ze verder.
"Toen we weer een beetje bij zinnen waren gekomen zei mijn man, wat zag hij er ineens oud uit, "We moeten naar het ziekenhuis naar Angela, we moeten haar troosten", ja dat moeten we zei ik en we stapte in de auto richting ziekenhuis. Eindelijk waren we daar aangekomen en vroegen naar onze schoondochter. "Neemt u maar even plaats mevrouw en meneer", zei een zuster "Ik ga even iemand halen!". Dit alles ondergingen we in een roes, we konden niet goed meer nadenken, ik weet ook niet hoelang we daar zaten, het was allemaal zo….
Ineens stond er een dokter voor ons "Mevrouw en meneer ik heb een heel verdrietig bericht voor u", en voor de dokter verder kon praten viel mijn man hem in de reden "Ja dokter we weten dat ons kleinkind er niet meer is", zij hij verstikt van verdriet.
De dokter keek ons met gefronste wenkbrauwen aan en mijn man vroeg, ik kon allang niet meer praten "Hoe is het met onze schoondochter? We willen haar bijstaan met haar verdriet om de kleine meid!". Op de manier hoe de dokter naar ons keek, kreeg ik het weer spaans benauwd. "Mevrouw en meneer ik moet u meedelen dat ook uw schoondochter het niet heeft gered, ook zij is gestorven!".
Dit kan niet, dit bestaat niet!", ik voelde me weer naar en beroerd worden en voelde nog net dat mijn man me opving, voordat ik bewusteloos op de grond zou vallen.
Even later kwam ik weer bij en lag op een ziekenhuisbed, ik voelde me net zo een uitgeknepen citroen en was doodmoe. Waar was mijn man? Vroeg ik me af!
En ik riep om een zuster. Die kwam niet, maar wel dezelfde dokter en hij ging aan mijn bed zitten. "Dokter waar is mijn man? Vroeg ik hem". De dokter zat even naar woorden te zoeken, en ik dacht waarom voel ik me zo…. Het was net of ik geen adem kon halen.
"Mevrouw uw man ligt even op een andere kamer, hij werd ook een beetje onwel, alleen was het iets anders dan bij u".
"Wat was er dan anders dan bij mij, dokter?", vroeg ik bang.
"Nou ziet u, uw man ligt op intensive care, hij heeft een hart infarct gekregen en ligt nu aan de beademing, maar zijn situatie is nu wel stabiel", antwoordde hij.
"Nu Wijnand je begrijpt wel dat het voor mij niet allemaal meer hoefde het leek wel of ikzelf dood was. Ik moest ook zonder mijn man mijn meisjes wegbrengen, mijn hele leven was verwoest, ik kon niet meer! Maar ik moest, want mijn man had me nodig!
Een paar maanden later kwam mijn man uit het ziekenhuis weer thuis, het was een wonder want hij wilde echt niet meer, nee hij kon niet meer! Hij kon zichzelf niet meer verzorgen, was alleen maar ziek van verdriet.
Het jaar hobbelde verder en we kwamen weer steeds dichter bij de 'feestdagen', die voor ons een hele andere betekenis hadden. Mijn man werd steeds onrustiger en steeds stiller, het leek wel of hij in een andere wereld was, het was doodeng.
Vijf dagen voor Kerst zei hij ineens tegen mij "Vrouw ik kan het niet langer meer volhouden, het verscheurt me, de gedachte aan vorig jaar en vier jaar geleden, ik kan het niet meer, ik wil dood! Ik kan niet eens meer voor mezelf zorgen! Het spijt me, ik ben zo moe, zo moe!".
Toen viel hij in slaap.
Omdat ik te einde raad was, en met niemand kon praten belde ik de dokter maar en die beloofde dat hij langs kwam.
Na een kwartiertje arriveerde de dokter en nadat ik vertelt had wat mijn man had gezegd, bracht ik hem naar boven bij mijn man. Zwijgend begon hij hem te onderzoeken. "Mevrouw", zei hij na een paar minuten "Wilt u even gaan zitten?".
Waarom weet ik niet, maar ik gehoorzaamde meteen.
De dokter pakte mijn handen vast ik keek me recht in de ogen aan en zei zachtjes "Uw man is zojuist overleden".
Het was alsof ik niets meer voelde, ik bleef apathisch zitten, dit kon echt niet, mijn leven was voorbij".
De tranen biggelde weer over haar wangen en ik voelde de koude rillingen over mijn lijf gaan en voelde hoe intens koud ikzelf was geworden en kon weer geen woorden vinden om haar te troosten. Ik keek haar een beetje verdwaasd aan en voelde me erg onhandig en het was of ze me aanvoelde want ze zei "Nee Wijnand zeg maar niets, ik ben allang blij dat je me aangehoord hebt, eindelijk heb ik er over kunnen praten en dat lucht op, en nu wil ik dat je weg gaat, dank je wel".
En zo stond ik ineens buiten de deur.
Doodmoe en steenkoud, het duizelde me.
Wat een verhaal en ineens nam ik me voor om toch maar niet dit aan andere mensen te vertellen, want hier wordt niet echt vrolijk van.
Maar zonder dat ik erbij stil stond had het ook invloed op mijn dagelijks leven, ik had geen zin om mijn sportje te doen, ik begreep dat niet, als ik aan het sjoelen was en slecht gooide was ik prikkelbaarder dan normaal, ik begreep het niet, ook was ik regelmatig wat onrustiger en had ook veel hoofdpijn of was grieperig, ik begreep het echt niet!
In mijn vakantie was ik alleen maar aan het lezen en had geen zin om te klussen, dat is Wijnand helemaal niet!
Toen mijn vakantie wat verder gevorderd was, werd het allemaal weer een stuk beter.
Na mijn vakantie weer vrolijk aan het werk en het was dinsdagmorgen dat diezelfde mevrouw bij me langs kwam.
"Zeg Wijnand nog bedankt hoor omdat je bij me langs geweest bent en me aangehoord hebt. En heb je ook het verhaal nog met de computer verstuurt, want ik voel het toch als een opluchting dat meerdere mensen het weten. Maar wel natuurlijk zonder dat ze mij kennen!".
Dus heb ik toch maar besloten om jullie het verhaal te sturen, ze wil het, dus is het goed.
De oudjeswachter.