Het volgende verhaal wat ik te horen kreeg, moet ik eerst even een uitleg van te voren geven.

Ik was bij een echtpaar om de afzuigfilters schoon te maken en die meneer op dat adres komt elke maandag morgen even bij mij om over het amateur voetbal te praten.

Hij zelf is supporter van Roda`23  uit Bovenkerk en ik kom van oorsprong uit Kudelstaart, en volg nog steeds de verrichtingen van RKDES, de plaatselijke voetbalvereniging aldaar.

Vorig jaar zaten ze beide in dezelfde klasse en streden bovenin mee om promotie.

En wat goede supporters horen te doen, lekker elkaar uitdagen, dat gebeurde ook vorig seizoen.

Meneer kon in eerste instantie zijn hart ophalen want mijn cluppie kon niet van de zijne winnen, ze verloren tot tweemaal aan toe van Roda`23.

Ze werden beide geen kampioen maar wonnen wel een periode titel, dus mochten in een na competitie proberen om alsnog te promoveren, wat uiteindelijk RKDES wel gelukte redde Roda`23 niet.

"Dus wie het laatst lacht, lacht het langst", en dat heeft hij geweten!

Ik stond aan de aanrecht die filters schoon te boenen, toen meneer bij me kwam staan en vroeg "Wijnand hoe kom jij eigenlijk bij RKDES terecht?".

"Nou ik ben daar geboren en opgegroeid en heb tot mijn 21^ste daar gevoetbald", antwoordde ik.

"Ik ben toevallig naar het nieuwe complex geweest van RKDES, maar het is wel mooi daar", zei meneer "Ik kan me nog wel het eerste complex herinneren dat was eh….".

"Op de Bilderdammerweg", viel ik hem in de rede.

"Nee het was een andere naam, eh "Grie….", nou help me eens!".

"Ja dat was de bijnaam van die weg namelijk "Gribus", daar stonden drie blokken huizen met mensen die geen werk hadden en dan geld kregen van de gemeente en de kerk, het zag er altijd een beetje als achterbuurt uit, vandaar die naam", hielp ik hem een handje.

"Heb jij daar dan ook gewoond?, vroeg hij.

"Nee dat niet, maar wel een oom van mij, en omdat het mijn peetoom en tante waren, ging ik er nog wel eens heen. Maar het was wel een apart "buurtje", het hoorde eigenlijk niet bij Kudelstaart", vertelde ik hem.

"O, en hoe komen zij daar dan terecht?", was zijn volgende vraag.

"Mijn oom was een avonturier en moest zo nodig met zijn vrouw en vier kinderen emigreren naar Frankrijk, en toen hij berooid terug kwam moest het gezin weer ergens wonen! Geen geld meer, geen huisraad, geen huis en geen werk! Dus dan schoot de kerk weer te hulp. Maar dat was niet vreemd toen, want mijn vader was invalide en dat met een gezin met 8 kinderen, schoot de kerk ook wel eens toe om te helpen", was mijn antwoord weer.

"Maar we hadden het over voetbal, toch?", opperde ik.

"Ja maar die oom van jou! Wat was zijn voornaam? En had hij een hondje?, vroeg hij.

"Zijn voornaam was Jan, en ja hij had een hondje, zo`n  pokke beest dat als je langs hem liep of fietste, altijd achter je aan rende en in je kuiten wilde bijten, dat mormel. Hij nam hem ook altijd mee naar het voetbal", vertelde ik de man.

"Nou wat een pokke beest was dat! Ik zie het nog voor me, wat een ellende!", zei de man gelaten.

"Huh, kent u mijn oom dan met zijn hondje!?", vroeg ik verbaasd.

"Nou en of ik ze ken, ik zal je vertellen! Ik zelf voetbalde vroeger in het eerste van Roda`23 en vond het heerlijke wedstrijden tegen RKDES.  Ik speelde als linksbuiten en als ik dan weer een sprintje aantrok, dan begon dat beest weer mee te rennen en te grommen en te blaffen.

Ieder jaar hetzelfde liedje, altijd was die hond daar weer, zelfs mijn team genoten plaagde me al van te voren. Het was weer eens zover, we moesten weer uit tegen RKDES en het "hondjes syndroom" werd zelfs in de training besproken. Ik moet er wel bij vertellen dat ik altijd een beetje angst had voor honden. Bij aanvang van de wedstrijd had ik me voorgenomen om me niks van dat beest aan te trekken, maar ik speelde zo belabberd slecht, dat de irritatie kwam weer naar boven. Op een gegeven moment wilde ik een voorzet geven, en daar had je die "pitbull" weer, toch schrok ik weer en maaide over de bal heen. Zoals begrijpelijk werd ik uitgelachen door de supporters van RKDES. En ik werd me toch kwaad, draaide me om en nam dat "mormel" op de pantoffel en wel zo hard dat het beestje al jankend door de lucht zweefde over de sloot heen! Ja daarna gebeurde er van alles! Ik zag ineens allemaal schreeuwende en met klompen zwaaiende menigte op me afkomen en rende weg. Maar ook van de andere kant kwamen er tierende mensen op me af!".

Een beetje verbaast viel ik hem in de rede.

"O maar was u dat? Dat verhaal kan ik me nog wel herinneren! Ik stond als pupil naar het grote 1^ste te kijken, met nog andere jongens van mijn team. Ineens zie ik een hele massa mensen èèn kant op rennen! Omdat we altijd tijdens de wedstrijd een balletje achter het doel aan het trappen waren, hadden we niet gezien wat er gebeurt was. Later hebben we gehoord wat er aan de hand was, maar ze hebben de dader niet meer kunnen vinden! Het leek wel of hij opgelost was!".

Meneer vertelde verder "Wat kon ik anders dan over de sloot springen, en aan de andere kant van de weg op een kwekerij me verstoppen. Wat een stommeling was ik! Uren heb ik daar gezeten in een kas, totdat ik weer moed verzamelt had. Ik sloop naar voren over het hoofdpad en moest langs het woonhuis dat daar stond, maar de gordijnen waren open. Dus ik half bukkend langs dat huis kruipen. Toen ik onder het raam door kroop, kreeg ik de volgende schrik van mijn leven, er begon als een bezetene een hond te blaffen. Ik dacht dat die hond buiten was, dus kwam met een ruk overeind en keek achter me, maar geen hond! Doordat ik overeind stond keek ik vanzelf de huiskamer binnen en zag voor het raam een grote Duits herder, als een gek stond hij te blaffen. Voor mijn gevoel leek het wel een "leeuw" zo groot leek dat beest!

 Ja toen zette ik het op een lopen! Ik wist niet eens meer waar ik heen rende, in mijn voetbalkloffie en op mijn voetbalschoenen, weg hier dacht ik, weg hier van deze rampzalige plek waar ze alleen maar honden hebben! Maar wat ik niet in de gaten had, ik rende natuurlijk de verkeerde kant op, het was namelijk een doodlopende weg en kon niet meer verder als dan alleen het boerenland in. Dus er zat niets anders op om dezelfde weg terug te gaan en terwijl ik terug liep kwam er een auto met zijn grote lichten aan rijden. O god! Dacht ik. Dat is die kweker!!!! Me verstoppen kon niet meer dus dacht ik, ik zie het wel! Ik was doodmoe en afgepeigerd. En ja hoor de auto stopte naast me, het raampje werd open gedraaid "Zeg Jan, ga je nou nog eens een keer mee naar huis of blijf je hier "mollen vangen" in de polder!?", het was de stem van mijn coach.

Ik ben die auto ingesprongen, heb me onderuit laten zakken want ik dacht dat overal nog supporters van RKDES langs de weg zouden staan.

Mijn coach zag dat en zei tegen me "Ga maar gewoon zitten hoor Jan, want iedereen zit al bij "moeder de vrouw" aan de etenstafel!".

"En dit is allemaal echt gebeurt Wijnand", zei hij.

"Ja dat geloof ik wel, want ik kan het verhaal nog een beetje aanvullen. Die kwekerij waar u zich verstopt heeft, ben ik later gaan werken. En mijn baas heeft meerdere malen vertelt, dat hij het idee had, dat die supporter toentertijd zich bij hem verstopt had op de kwekerij, want ja dat verhaal van "die supporter" werd vele malen vertelt! Hij was natuurlijk na het aanslaan van zijn hond buiten gaan kijken maar had niets kunnen vinden. Goh het is wel grappig dat ik zo`n 43 a 44 jaar later nog erachter kom, wie dat geweest is!", bevestigde ik zijn verhaal.

"Ja Wijnand, mijn straf heb ik ook nog gehad. Want ze hadden via Roda`23 natuurlijk uit gezocht wie het was geweest die dat hondje geschopt had. Het is zelfs nog een rechtszaak geworden en de eis was "Fl. 25,- of zeven dagen de cel in", vertelde hij en vroeg er meteen achter aan "Die oom van jou leeft ie nog?".

"Nee hoor allang niet meer! En zijn hondje ook niet meer", grinnikte ik er achter aan.

"Nee gelukkig niet, dat mormel! Alhoewel als dat hondje bijna 50 jaar oud zou zijn, had ie toch geen tanden meer in zijn bek!", zei meneer lachend.

"Maar nou heb ik nog een vraag meneer, hebt u Fl. 25,- betaalt of bent u gaan zitten?"", vroeg ik.

"Ik heb Fl. 25,- betaalt en dat was toentertijd een heel hoop geld!, was zijn antwoord.

Groetjes, de oudjeswachter.