Zo alles gaat weer zijn gewone gangetje, de grote klapper, het verhuizen zit er weer op.
Hoewel we erg veel werk verzet hebben met zijn tweetjes, waren we ook heel blij dat er toch weer familie een handje wilde helpen.
Alhoewel ik best een laminaat vloer kan leggen, is de hulp van een
timmerman altijd tijdwinst en preciezer, en gelukkig heb ik zo een zwager die me wilde helpen.
En als je al een week of vier aan het pakken en sjouwen bent, is het geweldig als je op de laatste dag de grote spullen moet verhuizen, een paar geweldige familiemensen je willen helpen.
Kerstmis is ons een beetje voorbij gegaan wat de sfeer thuis betreft, maar op het werk zijn we weer zeer verwent, ieder jaar heb ik weer de gedachte moet dat nu zo heftig veel zijn!
Maar daar blijkt weer uit dat je het wel goed gedaan hebt en de mensen hier in de Digna en Zeelandiahoeve gingen ook mee wat de verhuizing betreft, gezien de reacties.
En om ons toch nog een beetje kerst gevoel te geven, werden we uitgenodigd om op 1ste kerstdag te komen eten bij mijn oudste zus, de vrouw van mijn timmermanzwager, geweldig toch……je vraagt iemand om je te komen helpen en dan zorgt hij ook nog dat je een kerstmaaltijd krijgt. Super!!!!!!
Misschien klinkt het eigenwijs, elkaar helpen als het kan geeft je altijd een fijn gevoel, dat proberen Marja en ik dan ook en als jij dan geholpen wordt……tja een goed gevoel hoor!!!!!
En dan al die mensen die hun hulp hadden aangeboden, dat waren er heel wat…..
Oud en Nieuw in ons nieuwe woning was ook vrij rustig en eigenlijk dachten we beiden om 23.00 uur, zullen we maar naar bed gaan, want de vermoeienissen van de verhuizing waren ook zeer aanwezig.
Maar het idee dat we op een hofje wonen en misschien de buren massaal buiten zouden zijn, hield ons nog op de been.
Uiteindelijk bleek dat alleen maar een buurjongen te zijn die wat vuurwerk afstak!
Kregen we dan toch nog een broer op visite die dan ook in Kudelstaart woont, werd het toch nog half 2.
Goede voornemens doe ik eigenlijk niet en wat dan eigenlijk, ben negen jaar geleden al gestopt met roken, dus dat is het niet.
Ja toch heb ik wel een wens!
Wij mensen zitten toch wel gecompliceerd in elkaar, maar eigenlijk kan het toch heel simpel zijn.
We kunnen nooit allemaal hetzelfde zijn, hebben allemaal ons eigen karakters en ideeën, dus botsen we met elkaar, dat is ook helemaal niet erg.
Maar het moeilijkste is dan elkaar weer vergeven en dat kan soms mensenlevens lang duren en dat is wel jammer!
Het leven is te kort om elkaar zo in de haren te zitten, dus probeer aan het spreekwoord te denken “Waar twee vechten hebben twee schuld” en probeer daarbij de ander te accepteren zoals hij is, niet gering hoor, maar het kan lukken!
Gewoon weer aan het werk kan ook weer fijn zijn, het dagelijkse ritueel!
Tijdens een van mijn spreekuren ging de telefoon en was er een meneer aan de lijn die mij vroeg of ik wat drinken voor hem uit de koelkast wilde pakken.
Deze man is bedlegerig en dan belt hij me soms of ik wat voor hem op wil rapen wat hij heeft laten vallen, of wat te drinken wil pakken en inschenken, maar hij wilde mij ook spreken maar dat kon niet door de telefoon, zijn letterlijk zin was “Het gaat over mijn overlijden!”.
“?????? Wat is dit nu?” , dacht ik verbaasd.
Toen ik bij de man aankwam, eerst een glaasje of vier gevuld met sapjes voor hem, toen hij me aansprak, “Wijnand je weet dat ik haast niet meer mijn bed uitkomt en eigenlijk zie ik het niet meer zo zitten. Dus ben ik met euthanasie bezig.”, vertelde hij op een saaie toon.
Maar mijn verbazing werd nog groter naar wat hij verder te vertellen had, “ Het is nu zo ver gevorderd dat dit over een paar weken gaat plaats vinden en had ik een vraag aan jou. Wil jij bij leven afscheid van mij nemen of pas nadat ik opgebaard ben of gecremeerd wordt?”
Pffft, heb ik dat?, dacht ik bij mezelf wat moet ik daar nu mee! Welk antwoord is in dit geval de goede? Geen één dus!
Maar ik gaf best wel snel een antwoord en zei als volgende “Nou…..eh…… eigenlijk als je nog leeft, want dan kan ik je gedag zeggen!”
De man vond dit het goede antwoord denk ik, want hij reageerde van “ Fijn Wijnand, dan zal ik je als het zover is, wel opbellen”, en een paar heuse tranen biggelde over zijn wangen.
Ik was al zo vaak bij deze man geweest en als ik dan weer wat voor hem gedaan had, als was het maar een klein dingetje, gaven we elkaar een hand.
Niet op de normale manier. Dat is namelijk niet mogelijk! De man heeft een ongelukkig handje, dus is het altijd elkanders pols vasthouden.
Nu ook maar hij hield langer vast dan normaal en zei daarna “Ga nu maar!”.
Toen ik weer buiten was zoog ik even mijn longen vol om ze daarna weer lang en diep leeg te blazen.
Na dit gebeuren Amstelrade gebeld of ik zijn begeleider kon spreken.
Die kreeg ik inderdaad aan de telefoon en vroeg wat er van dit verhaal waar zou zijn en of zij daar al wat van wisten, dat die man daar niet lag te “zwemmen” in zijn eentje!
Deze bevestigde dat hij er inderdaad mee bezig was, maar dat het nog niet concreet was en zeker niet binnen een paar weken.
Hij was erg depressief weer de laatste tijd en daardoor best wel behoorlijk ziek en erg verzwakt en vermoeid, in zijn ogen “Het is toch allemaal zinloos!”
Maar ze houden hem heel goed in de gaten!
Groetjes, de Oudjeswachter.