Het was weer dinsdag, dus vuilnis ophaaldag. Meestal haal ik dan ongeveer een kar of vijf, zes op. Ik was alweer halverwege mijn derde ronde, toen ik dacht dat ik een telefoon over hoorde gaan.
"Het zal wel bij iemand in huis zijn, of ergens in het gebouw zo`n mobieltje van een persoon die rondloopt", dacht ik. Ik om me heen kijken, maar ik zag niemand!?
Geen acht ( of was het nou negen!?) meer opgeslagen, en verder met mijn kar naar de volgende zak. Toen ik deze opgeladen had, hoorde ik weer een telefoon overgaan, het leek wel vlak bij mij in de buurt.
Dus ik pak automatisch mijn mobieltje van mijn riem af, nee die was het niet!
Stom om die te pakken, want het was mijn riedeltje niet, nou dan weet ik het ook niet meer!
Voordat ik mijn kar vol had, hoorde ik die telefoon nog een paar maal gaan, maar ik kon er niets mee en dacht het zal wel "ergens" zijn. Het begon me wel te irriteren dat ik steeds een riedeltje hoorde, ik liep er wel aan te denken.
Op een gegeven moment was mijn kar vol, dus ik naar buiten om hem te lossen. Tijdens het lossen hoorde ik dat verdomde riedeltje weer! Ik weer om me heen kijken, maar ik zag niemand!? Zou het soms aan mijn oren liggen?
Of zou er soms in èèn van die vuilniszakken een mobieltje zitten? He, nee dat kan niet! Ach waarom niet! Je maakt hier wel meer van die aparte dingen mee. Een paar weken geleden had een mevrouw haar portemonnee weggegooid in de vuilniszak met geld en alles erin. Niet dat ze hem kwijt wou, maar ze was gewoon in de war.
De kinderen hadden het hele huis afgezocht maar konden hem niet vinden. Uiteindelijk als allerlaatste gekke idee maar in de vuilnisbak kijken, en ja hoor daar was hij!
Dus ik naar alle vuilniszakken luisteren of dat riedeltje uit een van de zakken kwam.
Ik leek wel een "zakkoloog" en ging helemaal op in mijn studie. Terwijl ik daarmee bezig was stopte dat ding weer met bellen! Wat nu! Ik kan kwalijk alle zakken gaan leeg gooien! Maar dat hoefde niet want daar ging het weer bellen, gauw weer verder met die zakken.
En ja daar had je dat irritante ding, een bellende vuilniszak!
Ik gauw die vuilniszak open gedaan, en ja hoor daar lag hij heerlijk te bellen, een mobieltje in het afval.
Voordat ik het opnam kreeg ik een ondeugend idee!
Ik drukte het telefoontje in en zei "Hallo u spreekt met de vuilniszak!".
Aan de andere kant van de lijn was het even stil, een totale verwarring denk ik, maar uiteindelijk begon het toch te praten.
"He, huh, wat zegt u nou, een vuilniszak? Wie bent u? Hoe komt u aan mijn telefoon?", vroeg de mannen stem aan de andere.
"Nou dat is nogal logisch, je hebt hem zelf aan mij gegeven!", zei ik.
"Aan u gegeven zegt u? Wie bent u dan?", vroeg de man verbaasd.
"Ik ben een vuilniszak", zei ik weer en weer een grote stilte.
Ik besloot maar om me bekent te maken, het moet tenslotte niet te lang duren.
"Nee hoor ik ben het, Wijnand de huis…..", wilde ik zeggen maar hij onderbrak me.
"Wijnand ben jij het? Hoe kom jij aan mijn telefoon? Je spreekt met …… ,ik was mijn mobieltje kwijt dus ik denk, ik bel even met mijn vaste telefoon, misschien heeft iemand hem gevonden! Hoe kom jij nou aan mijn mobiel?, zei de eigenaar van de telefoon.
"Dat is heel simpel, je hebt hem zelf aan mij gegeven toen ik het vuil op kwam halen", zei ik lachend.
"He, man ik heb je vandaag helemaal niet gezien!", zei hij heel verward.
"En toch heb je hem zelf aan mij gegeven! Maar ik zal hem netjes komen terug brengen en je meteen vertellen hoe je hem aan mij gegeven hebt. Tot zo!", ik drukte het gesprek weg en liet hem waarschijnlijk in alle verwarring achter.
Het was een bewoner van een "Miva" woning, dus een gehandicapte, maar ik was al regelmatig bij hem in huis geweest, dus we kende elkaar vrij goed.
Eerst mijn kar leeg gemaakt en daarna ben ik naar hem toegegaan!
Ik belde aan, het leek wel of hij klaar stond achter de deur, en meteen zwaaide de deur open en daar zat meneer in zijn rolstoel.
Zijn gezicht toonde allerlei grimassen, dan weer blijdschap, dan weer verbazing en ongeloof!
"Nou hier is hij dan, je mobieltje! Tenminste als het de goede is, anders neem ik hem weer mee", zei ik met een glimlach.
Voordat hij wat kon zeggen slikte hij een paar keer, zou blij was de man "Ja ,nee het is mijn mobieltje. Jeetje Wijnand, wat ben ik blij! Ik had dat ding net een week geleden gekocht. Overal heb ik gezocht, hier in huis, op de parkeerplaats. Ook ben ik vandaag naar het ziekenhuis geweest, daarheen gebeld. Maar waar heb jij hem gevonden?".
"Wat dacht je van, in een vuilniszak, vind je dat geen goeie?", antwoordde ik hem.
"In een vuilniszak! Wie gooit nou een mobieltje in een vuilniszak als hij hem vind? Dan spoor je toch niet!?", was zijn reactie.
"Hmm, ben ik wel een beetje mee eens, dat jij niet spoort", grapte ik tegen hem.
"Huh ikke? Ik gooi hem toch niet in een vuilniszak?!", was zijn verbaasde uitroep.
"Echt niet?", plaagde ik " Ik heb vandaag wel jou vuilniszak opgehaald, dus misschien…..".
"Ja maar Wijnand, ik ben alleen maar invalide, maar niet in de war hoor! Of toch?", en hij zat heftig na te denken. Ineens schiet hij rechtop in zijn rolstoel "O,ooo weet je hoe het is gebeurt, denk ik! Ik gebruikt met ontbijt altijd een dienblad, daar leg ik altijd mijn broodjes, boter en beleg op. En vanmorgen had ik wat lege verpakking van de vleeswaren, die heb ik natuurlijk de vuilnisbak in geschoven. Maar onder het eten had iemand mij gebeld, daarna heb ik mijn mobieltje ook op het dienblad gelegd en…….de vuilnisbak in gegooid! Oh wat stom!".
"Nou, opgelost!", zei ik.
"Goh Wijnand, wil je koffie, thee of een biertje, een borrel? Ik heb het allemaal hoor!", zei de man dol gelukkig.
"Nee hoor, ik ga de laatste vuilniszakken ophalen, wie weet wat ik nog vind!", grinnikte ik.
"Ja, ja nu weet ik het wel!", grinnikte hij terug.
Groetjes, de Oudjeswachter.