wandelde had ik al het idee dat er wat anders was, maar op dat moment nog niet in de gaten wat!

Ik ging zoals altijd eerst de computer aanzetten en mijn brievenbus checken.

In de brievenbus lag een envelop met een verjaardagskaart erin van een bewoonster.

Kwam weer terug in mijn kantoortje en zag toen pas dat er "vlaggetjes" in mijn kantoortje hingen, het was duidelijk, ze waren op de hoogte van mijn verjaardag.

Daarna werd ik gefeliciteerd door onze interieur verzorgster, een Indisch vrouwtje, en kreeg van haar een zelf gebakken spekkoek, die ze gister avond nog gebakken had, leuk hoor!!!

En hij was lekker!!!!

Nadat ik de zaal omgebouwd had voor de bejaarde gym, wilde ik de binnentuin gaan water geven, maar daar ben ik gewoon de hele dag niet aan toegekomen.

Ze hadden door dat ik aanwezig was, en de een na de andere kwam me feliciteren en sommige kwamen helemaal zingen, tis me wat met die oudjes!!

Ook kwamen er allemaal cadeautjes binnen, fles wijn, pakje koek, kaarsje, kaarten enz.

Maar ook gewoon spontane felicitaties en er moest zelfs af en toe gezoend worden, "pffffft!!"

De gewoonte van me om de kapster een bakkie koffie te brengen bracht ik ook weer ten uitvoer, kreeg daar nog geen reactie, dus ik gauw op mijn tenen weg sluipen dacht ik.

Was nog niet halverwege de gang of hoorde "He Wijnand ben jij niet jarig vandaag?"

Ze sprintte achter me aan, met de schaar en kammetje nog in de hand, en smak, smak en smak, drie zoenen waren mijn deel en werd gefeliciteerd.

Tja, als ze het in de kapsalon het weten!!!!!!!! Niet erg hoor, is natuurlijk heel positief!

Na het spreekuur eerst maar eens vlaaien gehaald bij Hulleman, een fruitvlaai en een meloenvlaai, aan een bewoonster die dienst had als vrijwilligster gevraagd of  ze het wilde snijden en uitdelen, ja zo gaat dat hier, het was geen probleem natuurlijk.

Geweldig die vrijwilligers hier!!!!!!

Ze hielden me gewoon bezig, de gehele morgen, kwam het kantoortje niet uit.

S`middags kreeg ik van mijn collega`s van de SWO, de kapster en pedicure ook een cadeautje, Iris checks.

Maar er gebeurde die middag ook iets wat me nog heel lang bij zal blijven, omdat ik het heel bijzonder vond.

Terwijl ik iemand van schoonmaakbedrijf Raggers te woord stond, kwamen er twee oude dametjes in mijn kantoortje en bleven er heel verlegen en bedremmeld staan, tot ze aan de beurt waren, allebei met een dezelfde envelopje in de hand, alleen de kleur was verschillend.

Maar voor ik vertel wat ze tegen me zeiden, gaan we even terug in de tijd.

Het gaat om een stukje van 12 maart 2003 die ik geschreven heb, het gaat namelijk om deze twee dametjes.

***Ik zat in mijn kantoortje toen een mevrouw binnen kwam strompelen, buiten adem en een grauw gezicht "Huismeester ik voel me zo beroert, wat moet ik doen", kwam er met moeite uit "Ik denk dat ik ga vertrekken, het is gebeurt met me", ze stond helemaal te slingeren.

Het zag er inderdaad niet goed uit en ik stelde haar voor om de dokter te bellen en vroeg welke ze had, waarop ze zei "Ik heb thuis het nummer in de telefoon staan".

"Zal ik u dan naar huis brengen?", zei ik tegen haar "Dan kunnen we uw huisarts bellen".

"Ja dat is goed, o daar begint het weer, ik heb nieuwe medicijnen gehad van de  dokter, o, ooo wat ben ik beroert", huilde het arme mensje.

Het leek er op dat ze in elkaar zou zakken, dus ik gauw om mijn bureau heen om haar op te vangen.

Maar ze hield zichzelf op de been en ik schoof haar gauw een stoel toe zodat ze kon gaan zitten.

Toen de pijn weer wat weggezakt was zei ik tegen haar "Kom steun maar op mijn schouders dan gaan we naar uw huis", en zo slofte we naar haar woning toe met onderweg nog weer een pijn aanval.

Onderwijl gaat mijn gsm en belde een meneer dat er een mevrouw gevallen was, ik vroeg hem of ze wat mankeerde.

"Nee" zei de man "Maar ik kan haar niet in mijn eentje optillen en daarom wou ik vragen of u kan helpen?"

"Dat gaat even niet meneer want ik ben met een andere mevrouw bezig, die moet ik eerst even helpen", zei ik tegen hem.

"Maar als u even iets warms over haar heen legt dan blijft ze warm en even bij mevrouw wil blijven, dan kom ik zo spoedig mogelijk naar haar toe", en ging weer verder met de mevrouw die zo beroert was.

We waren ondertussen bij haar huisje aangekomen, haar voordeur stond nog open en we  wilde naar binnen gaan, toen er een man aan kwam lopen.

"Hoi Wijnand kan ik je soms even helpen, ik heb altijd gekaart met deze mevrouw, ze is de laatste tijd nogal veel ziek en heeft een beetje problemen met de buurvrouw", zei de man behulpzaam.

Het was hetzelfde mannetje die eerder met zijn snufferd in de varens had gelegen toen hij aan het "Huismeestertje" pesten was.

"O dat komt mooi uit", zei ik tegen hem "Als u dan probeert haar huisarts te bellen, want ik geloof niet dat het helemaal in orde is met mevrouw, ze heeft ook net nieuwe medicijnen gehad dus weet de huisarts er misschien meer van".***

***De maandag daarna was ik de tuin aan het water geven toen meneer weer naar me toe kwam lopen.

"Ik haal geen kattenkwaad uit hoor Wijnand, maar ik kom je even vertellen dat  met die mevrouw die we vorige week geholpen hebben, nog een hele toestand is geweest van het weekend", zei hij.

"Ze is alsnog naar het ziekenhuis gebracht en daar bleek dat ze de verkeerde medicijnen had meegekregen, en ziek dat het arme mens is geweest, dus ik ga nu naar de apotheek voor haar om de medicijnen weg te brengen".

Toch wel en fijn mannetje dacht ik bij mezelf.

Elke ochtend zie ik hem uit zijn huisje komen, loopt dan naar het raam van de buurvrouw om te kijken of ze weer goed opgestaan is, en nu weer wat doen voor deze mevrouw.

Ik mag hem wel, yes!

Ik weer verder met het water geven toen de buurvrouw van deze vrouw naar me toe kwam lopen, je weet wel waar ze ruzie mee had, en aan mij vroeg wat er gebeurt was met haar.

Juist voor dat ik het haar wilde vertellen dacht ik bij mij zelf, ik doe net of ik niets weet en zei tegen haar "Ik weet niet precies wat er gebeurt is dus dat kan ik niet vertellen, misschien is het beter dat u zelf gaat horen wat er aan de hand was, en wie weet worden jullie weer vriendinnen samen!". Waarna ik nog vrolijk toevoegde "Er is genoeg rarigheid in de wereld, toch?".

"Ja dat zou ik natuurlijk kunnen doen, maar……..eh ziet u we zijn niet zo op goede voet met elkaar dus…..eh ik zie wel", en hop weg was ze.

Omdat ik nog en poos bezig was met water geven zag ik haar weer uit haar huisje komen en naar de buurvrouw lopen, een beetje dralen voor het raam, en weer terug naar huis gaan.

Om even later weer naar de buurvrouw te lopen en ja hoor hetzelfde, zal ik nu wel of zal ik nu niet en het was weer "niet"!

Maar bij de derde poging pakte ze het anders aan, ze liep eerst de deur van de buurvrouw voorbij richting buitendeur, draaide zich weer om liep al glurend door het raam terug naar haar huis deed de sleutel in haar voordeur, ik dacht al weer mislukt, maar nee hoor ze liet de sleutels in haar deur zitten liep in enen door naar de bel van de buurvrouw en belde aan.

Yes!!!!

Ik zelf had nog het idee dat als de buurvrouw zou opendoen, ze hard zou weglopen.

Maar nee hoor, de deur ging open en ze verdween naar binnen en omdat ik geen "geweld" en "gegil" bespeurde ging ik weer gerust verder met water geven, met een goed gevoel.

Of de dames het hebben bijgelegd dat weet ik niet, wie weet!***

Nu daar stonden ze dan samen voor me, anderhalf jaar later, met de hoofden naar beneden, alsof ze voor het gerecht stonden!

"Wijnand we willen je feliciteren met je verjaardag en hebben een cadeautje voor je", zei de een, en de ander "Ja we wilden wat doen omdat jij altijd zo positief en vrolijk bent!".

De eerste weer "Ja door jou zijn we weer goede buren, zelfs vriendinnen!".

Ze gaven me allebei het envelopje, in ieder envelopje zat een cadeaubon van de boekenwinkel met de waarde van €10,-.

Ik moet eerlijk zeggen, kreeg er toch een beetje "kippenvel" van!

Al met al een heerlijke dag, weinig gewerkt, maar een hoop positieve energie opgedaan.

Kan er wel weer een jaartje tegen aan.

Groetjes de Oudjeswachter.