Allemaal willen we oud worden maar dan wel "gezond oud" worden.
Als je dan rond de zeventig of tachtig bent en je krijgt allerlei kwalen, ga je vanzelf anders denken. Tenminste dat ervaar ik hier met toch wel veel mensen.
Afgelopen week heb ik toch wel een paar keer iemand op moeten rapen, gewoonweg omdat ze niet bij machte zijn om zelf op te staan.
Het eerste geval was bij een familie die nog maar kort hier in de Dignahoeve wonen.
Toen de mensen hier net woonde werd de man heel ziek, ongeneeslijk ziek.
Mevrouw is nu dag en nacht in touw om voor hem te zorgen, want zoals bijvoorbeeld alleen naar het toilet gaan is er niet bij.
Dan rijdt hij met de rolstoel naar het toilet maar eenmaal daar moet ze hem toch helpen om op het toilet plaats te nemen, en dat valt voor een vrouw niet mee en dat gaat wel eens fout.
De eerste keer dat het fout ging heeft ze hem alleen van de grond af gekregen maar hij had zich lelijk bezeert aan zijn linker schouder.
Een dag later was het weer foute boel en na een paar pogingen om hem van de grond te krijgen, wat ze niet voor elkaar kreeg doordat hij veel pijn had en dus helemaal niet meewerkte, kwam ze huilend bij mij om hulp vragen.
Als je dan binnenkomt ligt dat persoontje hulpeloos op de grond en voelen ze zich al ongemakkelijk omdat ze in hun ogen je al teveel lastigvallen, ook al zeg je regelmatig dat het niet erg is.
Je kijkt dan in hele droevige ogen en ze schamen zich, zijn heel onrustig en hebben een blik van "Kan ik er wat aan doen, sorry hoor".
Samen met mevrouw hebben we hem weer in zijn rolstoel gekregen, ik pakte hem bij zijn gezonde rechterkant want dan kon ik even flink kracht zetten en mevrouw pakte hem aan zijn geblesseerde kant voor een beetje balans.
Eerst maar recht overeind, het leek wel een blok beton, maar aan de muur zat een handvat daar kon meneer zich aan vast houden.
Ik ging achter hem staan en hield hem verder overeind, terwijl mevrouw de rolstoel achter meneer neer zette en zo konden we hem in zijn stoel laten zakken.
Het tweede geval was eigenlijk nog erger.
Er kwam een mevrouw van de alarmering naar me toe of ik kon helpen om een meneer weer in zijn bed te krijgen, hij lag op de grond en zij kon hem niet alleen op het bed krijgen.
En als het kon nog een mannelijke kracht want meneer is nogal groot.
De laatste tijd hebben we hier een mannelijke kracht als schoonmaker, dus die er maar bijgehaald en met zijn drieën naar binnen. Nu wat ik daar zag, het zag er niet uit.
Meneer was afgelopen nacht met zijn grote lijf op het bed gevallen en er doorheen gegaan, het bed was aan èèn kant finaal afgebroken.
De man is heel erg moeilijk ter been en loopt achter een rolator en wacht op een scootermobiel.
Overal waar je keek was bloed, op het bed, het beddengoed en de man zelf natuurlijk ook.
s`Nachts was ook de alarmering en de ziekenauto geweest en ze hadden het matras en dekens op de grond gelegd ook was er een mevrouw gebeld, de vriendin van deze meneer.
Toen het eenmaal ochtend was moest meneer weer naar het toilet en dacht dat samen met zijn vriendin het wel te redden.
Als je dan na gaat dat de vriendin al tachtig is, en het bed op de grond lag, moest dit wel fout aflopen, maar ja als je nodig moet!
Meneer was dus weer onderuit gegaan en lag met zijn benen richting klerenkast en was zeker nogal hard neer gekomen en een stukje doorgeschoven, want hij lag met zijn benen omhoog.
Een onmogelijke positie om zonder hulp weer overeind te komen, zijn vriendin had dus de alarmering weer gebeld.
En daar lag meneer dus te beven als een rietje en weer die angstige en verontschuldigde ogen "Ik kan er echt niets aan doen hoor", wat een bende.
Eerst trok de mevrouw van de alarmering al het vieze beddengoed opzij en ik vroeg haar hoe we op gingen pakken. "Als u met die andere meneer hem bij de schouders pakt, dan pak ik hem bij zijn benen", zei ze.
Toen ik mijn ene arm onder de arm van meneer deed en mijn andere arm om zijn nek voelde ik nattigheid en rook een urine lucht. "Ook dat nog", dacht ik de arme man heeft het natuurlijk niet op kunnen houden.
Erg prettig was dit allemaal niet, je moest ook nog eens uitkijken want meneer had overal verwondingen zitten. Nadat we hem op zijn bed getild hebben, zijn de schoonmaker en mijn persoontje weer weggegaan, nadat ik eerst geïnformeerd heb of ze ons nog nodig had.
Toen we buiten waren heb ik de schoonmaker er dringend op gewezen even goed de handen schoon te maken, want je weet maar nooit!
Een uurtje later kwam de vriendin van meneer weer aanhollen "Huismeester kunt u me nog even helpen?". "Waarmee dan mevrouw?", vroeg ik.
"Nou meneer moet naar het toilet of u even kan helpen hem te ondersteunen, zodat hij naar het toilet kan". "Maar hoe wilt u dat doen", zei ik "U hebt vanmorgen gezien dat we met zijn drieën hem amper op zijn bed konden slepen". "En stel dat we hem laten vallen dan zijn de poppen aan het dansen en krijgen wij de schuld, dus dat gaat niet", die verantwoording kan en mag ik niet nemen", antwoordde ik. "Het is niet prettig maar kan het niet met teiltje of emmer", opperde ik.
"Nee dat is niet mogelijk meneer moet een grote boodschap, o, o, hoe moet dat nou", zei mevrouw triest.
Ondertussen was de mevrouw van de SWO mijn kantoortje binnen gekomen en had het verhaal gehoord en bevestigde dat wij echt niet konden helpen en dat ze moest afwachten dat de huisarts langskwam, die kon dan beslissen wat er uiteindelijk moest gebeuren.
"Ja maar, meneer moest echt heel nodig, ik moet opschieten want straks doet hij het in bed", jammerde het arme mensje. "Misschien heeft meneer nog een zeiltje in huis", zei mevrouw van de SWO "Dan moet hij het in hemelsnaam maar daar op doen".
"Ja ik geloof dat we zo een zeiltje nog in huis hebben, ach, ach, die arme man!", en zo dribbelde ze weg.
We hadden allebei zoiets van "Wat sneu voor ze, ben je tachtig en moet je nog zo ploeteren", maar we konden echt niet helpen want de man was erg groot en zwaar, daar moest gewoon gediplomeerd personeel voor komen, dus maar hopen dat die huisarts snel zou komen.
Aan de ene kant wil je natuurlijk allemaal lekker oud worden, maar ja op welke manier overkomt jou dat, als je dit weer meemaakt……..
Maar we houden de moed er maar in, want vorige week schreef ik het verhaal over die meneer van 96, dus zo kan het ook. Ja hoor ik wil nog steeds 104 worden en we zien wel hoe.
Groetjes, de oudjeswachter.