Als ik bij de mensen thuis de afzuigfilters ga schoonmaken en dan aan de aanrecht staat met een schuursponsje en de cif of een ander schuurmiddel, dan over het algemeen komen de mensen bij me in de keuken zitten, lekker aan de keukentafel en prossen maar.
In het vorige verhaaltje vertelde ik jullie dat van het vrouwtje dat naar de lingerie winkel ging in de grote zaal, nou bij deze mevrouw moest ik ook de afzuigfilters schoonmaken.
Ik belde bij haar aan en zij deed de deur open "Goedemiddag mevrouw, ik kom bij u de afzuigfilters schoonmaken!".
Met samen geknepen oogjes, het bekende knikje van herkenning en "Kom maar binnen Wijnand en let niet op de rommel, want ik ben aan het opruimen! Allemaal oude paperassen die nodig eens uit gezocht moeten worden!", zei ze gelaten.
Terwijl ik de filters uit het plafond aan het trekken was, kwam ze al naar me toe met een foto en een loep in haar hand.
"Kijk, Wijnand kijk! Dit is een foto van 65 jaar geleden! En deze foto heeft in de krant gestaan, en weet je waarom?", vroeg ze enthousiast.
"Nee mevrouw, dat kan ik niet weten want toen bestond ik nog niet eens!", was mijn antwoord. "En dat u het onthouden hebt!?".
"O dat is niet zo moeilijk hoor, het was namelijk de geboortedag van prinses Beatrix en die wordt dit jaar 65 dus…maar ik sta er ook op!"
De loep werd op de foto gericht "Kijk daar sta ik Wijnand daar!", zei ze gehaast, alsof ze nou na 65 jaar zo van de foto af zou lopen.
"Zo die mooie meid daar! Met het diadeem in het haar en die grote bril?", zei ik met gespeelde verbazing en keek over mijn bril heen, omdat ik mijn leesbril niet op had en het dan wat beter zag.
"Pffff mooie meid, je ziet het niet goed he met die bril, moet je mijn loep even lenen? Toen was ik al kippig op mijn 23ste!", en ze kletste weer verder "Ik was schooljuffrouw, o wacht ik zal je wat laten zien", en ging weer richting huiskamer.
Ik ging weer gauw aan het werk en had al het idee dat het niet de laatste foto was die ik had gezien.
Ze bleef een hele tijd weg, ik dacht dat ze het alweer vergeten was, maar nee hoor na een kwartiertje was ze er weer.
"Zie je wat dit is, moet je maar eens lezen", zei ze.
Het was een rekensom, je weet wel "Truusje gaat naar de slager koopt 3 ons ham, 2 ons paardenrookvlees, 2 ons ontbijtspek en 1 ossenworst van 400 gram".
De ham kost fl.15 per kilo, de paardenrookvlees fl.12.75 per kilo, de ontbijtspek kost fl. 8.95 per kilo en de ossenworst per kilo fl. 17.50.
De vraag is: Hoe laat is Truusje thuis?
????????????????????
Nou ja, zoiets!!!
Het kwam hier op neer het was een proefwerk uit 1934.
"Dat is van mijn eindexamen, Wijnand dan kreeg je zulke moeilijke sommen en niks geen rekenmachine, alles moest uit je hoofd", en weg hobbelde ze weer en kwam nog vele malen terug met haar "schatten" uit de oudheid.
Heel wat foto's heb ik gezien en hand geschreven proefwerken, wat me wel opviel dat deze mevrouw vroeger een mooi handschrift had, met van die mooie krullen er aan.
En ondanks ze er ook pijnlijke herinneringen aan vroeger had, was ze wel erg in haar nopjes dat ze haar nostalgie kwijt kon aan iemand.
Normaal gesproken ben ik per adres een half uur à 3 kwartier kwijt, maar bij deze mevrouw was ik wel 2 uur bezig.
En dan die opmerking aan het einde, als ik klaar ben" Tjonge Wijnand ben je bij iedereen zo lang aan het schoonmaken?".
Een dag later moest ik naar een meneer en die kwam s`morgens al bij me.
Hij was helemaal zenuwachtig dat ik bij hem langs kwam "Wijnand kom je wel op tijd , want ik moet ook nog naar het ziekenhuis, anders ben jij nog niet klaar als ik weg moet! En dat gehaast en gerommel vind ik maar niks!".
Meneer stond helemaal te "shaken" achter zijn rollator, zo druk maakte hij zich.
"Wees maar niet bang, ik ben echt op tijd meneer!", zei ik tegen hem.
Ik zou om 1 uur bij hem zijn, maar dacht bij mezelf laat ik maar een half uurtje eerder naar hem toe gaan, dan wordt hij misschien wat rustiger.
Dus ik belde om half èèn aan en meneer was helemaal blij "O fijn dat je wat eerder gekomen bent!", was zijn reactie.
Toen ik met mijn werkje bezig was, schoof meneer gezellig aan tafel in de keuken, en er ontspon zich een vreemd gesprek.
"Sorry dat ik vanmorgen zo vervelend was Wijnand! Dat komt denk ik omdat ik zelf nog nooit gewerkt heb!", begon hij te vertellen.
Ik stond op de trap verbaasd naar hem te kijken "U heeft nog nooit gewerkt? Was u invalide?", vroeg ik.
"Nee hoor, ik heb altijd op mijn gat gezeten! Ik heb altijd mijn geld zittend verdiend!", antwoordde hij.
Waarop ik weer aan hem vroeg "U hebt kantoor werk gedaan?".
"Nee joh, daar was ik te stom voor! Ik heb gevlogen in de lucht met een vliegtuig", ik viel hem in de reden "Ja dat heb ik ook wel eens, heel…."Nee man, als piloot bedoel ik!", viel hij mij weer in de reden.
"Nou dan ben u toch niet echt stom als je dat kan, daar moet je toch ook veel voor leren?", zei ik.
Hij vond het genoeg zeker om over zijn werk te praten, dus gooide het over een heel andere boeg.
"Moet je die stapel doosjes op tafel zien, het zijn er wel vijftien, allemaal medicijnen voor deze ouwe zak, als ik ooit nog eens dood ga kunnen ze me niet eens begraven! In de grond stoppen mag niet, want ik val in de categorie "gevaarlijke stoffen" en cremeren kan ook niet want dat is weer lucht verontreiniging", vertelde hij in een adem.
"O dan brengen we u gewoon bij Albert Heyn", gekscheerde ik.
"Bij Albert Heyn!?", vroeg hij verbaast.
"Ja daar staat een batterijen bak daar proppen we u wel in, dat is speciaal voor chemisch afval", lachte ik.
Onder dit slappe gezwam had ik ondertussen mijn karwei plat en ging weer verder, en kreeg van mijnheer nog een dankwoord.
"Wijnand ik zeg altijd " God zal u lonen, want dan hoef ik het gelukkig niet doen!"
groetjes, de oudjeswachter.