Er kwam een meneer langs om te vertellen dat er een boxlamp stuk was.

Na de mededeling vroeg hij of het goed ging met mij en nadat ik bevestigd had dat alles naar wens ging, stelde ik hem natuurlijk de vraag "En met u? Gaat alles zijn gangetje?"

"Eh nou ja redelijk", was zijn antwoord.

"Nou dat klinkt niet echt overtuigend, meneer", zei ik tegen hem.

Er volgde een grote zucht en hij vroeg "Mag ik even gaan zitten, Wijnand? Ik wil je wat vertellen".

En meneer nam plaats op de stoel en begon zijn relaas.

"Het is vandaag precies tien jaar geleden dat ik mijn zoon ben kwijtgeraakt", vertelde hij.

"Mijn zoon had een eigen zaak, een juwelierszaak, en omdat hij nogal hard moest werken vergat hij vaak goed voor zichzelf te zorgen en was het de gewoonte geworden om hem bijna elke dag te bellen", meneer haalde even diep adem en vertelde verder.

"Het was op een donderdag dat we belden en geen gehoor kregen, het zou natuurlijk kunnen dat hij gewoon even niet thuis was, dus niets bijzonders".

"De volgende dag belde mijn vrouw weer, maar weer geen gehoor, nou ja dachten we hij is misschien wel een paar dagen weg, morgen maar weer proberen".

"Zaterdag en Zondag weer geen gehoor, we vonden het wel raar want we kenden hem heel goed, als hij een paar dagen weg ging voor de zaak dan liet hij dat weten".

"We besloten zondagavond dat we de volgende morgen vroeg uit bed zouden gaan om te kijken bij hem in huis, we hadden tenslotte de sleutel en mijn vrouw werd er maar niet rustiger op".

"Omdat het een flink stuk rijden was vroeg uit de veren en op weg".

"Toen we daar aangekomen waren en ik weet niet waarom, maar ik zei "Vrouw blijf jij maar in de auto!", en ging naar binnen".

"Eigenlijk verwachtte ik niets bijzonders, maar voordat ik verder liep riep ik een paar keer "Volk!, volk!", maar kreeg geen antwoord en ik wilde alweer naar buiten gaan met de mededeling dat er niemand thuis was".

"Ineens dacht ik, toch maar even boven kijken en ging de trap op en liep meteen naar zijn slaapkamer en klopte op de deur, geen reactie, dus maar naar de andere kamers en daar kreeg ik ook geen respons".

"Toen ik terug liep kwam ik weer langs zijn slaapkamer en dacht toch maar even binnen kijken, nadat ik weer geklopt had deed ik de deur open en ja daar lag mijn zoon!"

"Aan de kleur op zijn gezicht kon ik al gauw zien dat het foute boel was en nadat ik hem aangeraakt had wist ik het zeker, mijn zoon was "dood!"

"Ja Wijnand en hij was nog maar 34 jaar, maar volgens de dokter heeft hij niet geleden en is in zijn slaap gestorven, een schrale troost vind je niet!".

"Nou jongen ik ga maar weer naar "Moeder de vrouw", want die heeft het vandaag ook niet zo gemakkelijk", en meneer ging weer naar huis.

Hij kon zijn verhaal weer kwijt, misschien lucht dat weer een beetje op, dacht ik bij mijzelf.

En terwijl ik daar aan zat te denken werd met een flinke reuzenzwaai mijn kantoordeur open gegooid en daar stond voor mijn neus een mevrouw van de thuiszorg, heel erg zenuwachtig te doen.

"Hebt u het gehoord?", vroeg ze gejaagd. "Het is een gekkenhuis buiten, overal hoor je sirenes, politie, brandweer en ziekenauto's er is brand in Mijdrecht".

"Het was ook al op de radio en mijn dochter zit al op het internet om nieuws op te vangen".

"Er wordt gezegd dat er bommen ontploft zijn, nu begint dat gedonder hier ook al!", raasde ze verder, "Het schijnt dat het een ravage in Mijdrecht is".

"IKEA hebben ze ook al dicht gegooid, ik vind het doodeng, hier in Amstelveen heb je ook Amerikaanse bedrijven".

Toen ze even adem moest happen zei ik gauw tegen haar "Het zal toch allemaal wel meevallen mevrouw, wat ik op het nieuws gehoord heb is dat er een sporthal in brand stond en dat ze de assistentie hebben gevraagd van de brandweer uit de omgeving, en dat is een normale zaak tegenwoordig".

Het was net of ze me niet hoorde want ze rukte de andere deur van mijn kantoortje open, omdat daar iemand anders van de thuiszorg voorbij kwam, en begon in de gang het hele verhaal weer op te hangen, waarbij ze een kabaal maakte het leek wel "oorlog".

Ho dacht ik, dat moeten we niet hebben in mijn "toko" al die onrust, als die oudjes deze "wild west" verhalen krijgen te horen dan zijn we straks verder van huis!

Dus ik naar deze dame toe dat ze haar sterke verhalen maar ergens anders moet gaan ophangen en dat het allemaal niet zo erg is als zij vertelt.

Waarop zij heel boos op mij werd en driftig weg stapte maar nog wel even na riep "Wacht maar, je zal raar opkijken als "Canon" de lucht in vliegt!"

Raar mens dacht ik en ze heeft nog wel een paar dagen "boos" gekeken naar mij, maar ja wie heeft er nu gelijk gehad.

Zo nu nog maar een vrolijker verhaaltje in dit stukje, nou ja vrolijk!

Het was weer zover! De boel moest weer in "Kerstsfeer" worden gebracht.

Ik had alle dozen in de grote zaal neer gezet en er heerste grote bedrijvigheid bij de oudjes, want dit vinden ze heerlijk! De boel versieren.

Op een gegeven moment komt er een mevrouw naar me toe met de vraag "Wijnand heb jij niet een rietenmand gezien met handvaten, want die kan ik niet vinden?. En daar maak ik altijd een kerststukje in!".

"Nou mevrouw misschien ligt nog op twee hoog in het magazijntje, zullen we even gaan kijken?", zei ik tegen haar.

Wij via het trappenhuis naar twee hoog en daar aangekomen zei ik tegen mevrouw "Mmm mevrouw ruikt u dat ook ze zijn stoofpeertjes aan het koken, dat ruikt lekker zeg!".

Die mevrouw kreeg een flauwe glimlach om haar mond en zei "Dat ben ik hoor Wijnand!".

"O, u hebt thuis stoofpeertjes gekookt?", vroeg ik. "Nee hoor wat je ruikt dat is mijn parfum", zei ze gelaten.

??? O jee, wat heb ik nou weer op mijn geweten, ik ook altijd met mijn opmerkingen!. Volgens mij ben ik er voor geboren, om zulke kwinkslagen te maken!. Mevrouw zag zeker dat ik een "beetje?" in de war raakte, ze zei "Het is niet de eerste keer hoor!. Ze hebben het al meer gezegd tegen me, dat ik naar stoofpeertjes ruik!".

"Nou het is niet erg attent van mij, mevrouw!", en ik ging maar weer gauw over rietenmandjes praten, want als ik iemands geurtje ga uitschelden voor stoofpeertjes!?. Uiteindelijk hebben we het mandje niet kunnen vinden en nu ik er over schrijf ruik ik weer…… "Stoofpeertjes!!!!!".

Groetjes, de oudjeswachter.